Jasper (Alberta) - Banff (Alberta)

Zondag 13 mei Jasper (Alberta, Canada) – Banff (Alberta, Canada)

We vertrekken uit Jasper vandaag en rijden over de Icefield Parkway (93A) naar Banff. In het toeristeninfo gebeuren hadden ze ons al verteld dat je er gerust een dag over kunt doen om naar Banff te rijden terwijl het maar zo’n 300 km rijden is. Er is echt van alles te zien langs deze weg. Onze eerste stop zijn de Athabesca falls. Hele hoge bergen waar een waterval tussendoor stroomt. Het is weer erg indrukwekkend om te zien. Er is een brug gebouwd zodat je tussen de kliffen door kunt kijken, supermooi! Het weer is lekker, zonnetje en niet al te koud, dus alles lijkt nog veel mooier. We rijden verder over de Icefield Parkway en komen bij de volgende stop, de Sunwapta Falls. Daar ontmoeten we twee echtparen die samen op vakantie zijn. Een Nederlands stel uit Brabant en een in Canada wonende van oorsprong Nederlandse man samen met zijn Britse vrouw. De Brabandse vrouw en Canadese man zijn broer en zus en hebben elkaar al ruim twintig jaar niet meer gezien. Stel je eens voor, je zus of broer zo’n tijd niet zien, moet er niet aan denken . De man vindt het geweldig dat wij lekker samen op reis zijn hier en uit Nederland komen en heeft hele verhalen, erg gezellig. Zijn Nederlands is nog steeds erg goed, ook al heeft hij het al een geruime tijd niet gesproken. We kletsen nog wat, schieten wat plaatjes, lopen wat rond en nemen dan afscheid van hen. We lijken net een stel Japanners maar goed, dat krijg je ervan hè als je alle leuke dingen in drie weken wilt plannen. De weg die we rijden is vernoemd naar de colombia icefields en Athabesca glacier. Een gletsjer waar je op kunt rijden met speciaal voor deze locatie ontworpen ijsrijders. We besluiten tussen de bejaarden te gaan zitten en ons naar boven te laten rijden naar de gletsjer. We hebben een leuk mannetje als chauffeur, dus vermaken ons prima. Ritje er naar toe en de achtergrond verhalen over het gesteente en de verschuiving van de gletsjer van een paar honderd meter verder omhoog in ongeveer honderd jaar is erg interessant. We komen aan bij de gletsjer zelf. Mijn god, wat is dit een jostie toeristenattractie. Er staan wel vijf ijsmobielen naast elkaar, per auto zo’n vijftig passagiers. De gletsjer ziet er niet heel bijzonder uit, een strakke vlakte met heel veel sneeuw, niet spectaculair. De verhalen erachter maken het leuker dan het er hier nu uitziet, een hele berg sneeuw van tig meter dik. We mogen twintig minuten in een straal van 5 meter van de rand van de parkeerplaats rondlopen en dan moeten we weer terug. We hadden verwacht compleet de gletsjer op te gaan, dus het schuine berggedeelte maar we mochten helaas niet verder dan het plateau. Beetje tegenvaller al met al….maar goed, we hebben het toch weer meegemaakt. De Jappen gaan verder met de roadtrip, stappen uit bij Mistaya Canyon. Wie komen we daar tegen, onze Nederlandse vrienden van eerder vanochtend. De Canadees is weer erg blij om ons te zien en zegt ons dit ook een paar keer. Erg schattige man. We nemen nogmaals afscheid van hen en cruisen verder op de Parkway. Zijn helaas nog steeds geen spannend wildlife als grizzlies en moos tegengekomen. Stappen uit bij Waterfowl lake, weer een gave waterval, het houdt niet op. Dan door naar Peyto Lake, wat erg indrukwekkend blauw zou moeten zijn. Dit meer ligt langs het hoogste punt van een Canadese Highway op 2200 meter. We ploegen ons twintig minuten lang door 1,5 meter sneeuw naar het uitkijkpunt. De sneeuw ligt zo hoog dat van de beerproof vuilnisbak alleen de deksel nog te zien is. Ook hier weer een tegenvaller, dit meer is nog stijver bevroren dan Maligne Lake….Shitzooi, das het nadeel van hier op vakantie gaan als de winter nog niet helemaal voorbij is….Lekker terug naar de RV, bij de parkeerplaats komen we een gezin tegen die net een grizzly hebben gespot in de berm van de weg. De foto’s die ze laten zien zijn echt geweldig. Nu maar hopen dat ie er nog zit als wij er zo langsrijden…Helaas, geen grizzly voor ons…blijft toch bij de plaatjes en opgezette exemplaren vrees ik.
Vanaf de Highway 93 rijden we langs Bow Glacier, op deze berg zijn een aantal lawines geweest, de strepen zijn nog te zien. Niep legt Hannah uit hoe een lawine werkt…lach me suf…haha! Na een lange dag met veel indrukken komen we na een aantal major turn the RV acties eindelijk op het RV park van Banff terecht. We snakken naar een douche, die hebben we al even niet gehad. Eerst maar even de black en grey tank (oftwel schijttank en afwas/douche) legen nu het nog licht is. Moet natuurlijk weer van alles mis gaan, de waterslang is lekker aan het spuiten omdat de nieuwe variant na ons ongelukje in Tofino toch niet helemaal soepel aansluit. We zetten de slang erop om de blacktank te gaan legen. Ook die slang is niet helemaal jofel meer, sluit niet helemaal aan en ik moet dus hard drukken om er niets uit te laten komen…Dat gaat natuurlijk weer faliekant mis…haha..Weer ranzigheid op het RV park, gelukkig nu vrij op tijd de kraantjes dicht kunnen doen. Ondertussen is er een man met een biertje naar ons toe komen lopen, die een niveautje hoger staat met zijn RV en zich helemaal suf lacht om ons. We kletsen wat met hem, aardige vent. Hij woont hier tijdelijk omdat hij een construction klus heeft in Banff wat een aantal maanden duurt. Hij geeft aan de stad straks nog in te moeten en wil ons daar wel afzetten. Das mooi, scheelt een taxiritje want we waren niet van plan met ons huis het centrum van Banff in te rijden. Na een heerlijke douche van zo’n half uur voor de verandering eens gezellig aankleden ipv sporty. We nemen wat wodka en Southern Comfort wat Matt heeft achtergelaten (zal niet express zijn ;-) ) en lopen dan naar onze achterbuurman toe. We zijn ondertussen al wat giechelig van de drankjes. Hij heeft echt een mega RV met een complete huiskamer erin, geweldig! Hij vindt het wel gezellig zo met ons en bied ons wat drankjes aan. Die slaan we natuurlijk niet af en drinken nog twee drankjes terwijl we nog steeds niet gegeten hebben. Ondertussen vertellen we de achterlijkste verhalen, doen we de idiootste dingen en eten we zijn voorraad chips en poptarts…haha! Dan, want zo heet onze overbuurman, lacht zich helemaal gek. Aangezien het inmiddels half elf is vertrekken we, zo aangeschoten als wat, naar de stad met Dan. Hij gaat niet met ons mee de kroeg in, moet morgen vroeg op. Das nou ongezellig, maar goed. We gaan een van de suffere tenten van Banff in, drinken er wat in het poolgedeelte en gaan dan naar het gedeelte waar live muziek is. Daar ontmoeten we een aantal Canadezen waar we lol mee hebben. Ondertussen blijven we lekker doortanken…toestanden….Vind het op een gegeven moment wel tijd om te gaan en roep Niep dat we vertrekken. Shit, we zijn Hannah kwijt, waar is die chick nou gebleven….wat een gedoe. We lopen naar buiten, de twee Canadezen volgen ons op de voet. We zien alles niet helemaal helder meer en houden een taxi aan. De twee gasten springen erbij in, zal wel. Geen idee wat ze van plan zijn maar wij gaan naar de RV. De taxichauffeur vraagt waar we heen moeten, shit, hoe heet die RV site ook alweer…iets met Mountain. Gelukkig zegt het de chauffeur genoeg. Aangezien het park nogal groot is heeft de man een plaatsnummer nodig, die geven we dus ook. We zijn bij het park aangekomen. Niep en ik stappen uit, lekker slapen! De Canadezen uit de kroeg stappen ook uit, wat hebben die nou weer aan de hand. Weet niet wat ze van plan zijn maar waar gaan tukken! Krijgen een beetje de kriebels van die gasten en ik zeg tegen Niep ‘ Rennen”! We rennen met onze zatte hersens naar de RV. Snel naar binnen…pfff…van die gasten af…Shit, ze zijn ons gevolgd en weten natuurlijk ook het plaatsnummer omdat ik dit tegen de taxichauffeur gezegd heb….Niep en ik gaan op de grond zitten in mijn slaapkamer en houden ons stil. Shit, licht nog aan, snel uitdoen…De gasten horen we buiten zeggen…’We know you are in there and we are not going to leave untill you come out’…Ruk….In het donker stappen we ons bed…snel slapen en net doen of we die gasten niet horen, hebben wij weer aan ons fiets hangen…Hannah is er nog steeds niet, maken we ons wel een beetje zorgen om. Maar goed, we kunnen vanaf hier ook niets doen. Maar slapen en we merken het wel, zijn te beschonken om nog iets te kunnen ondernemen….Midden in de nacht staat tante pollewop op de deur te bonken. Gelukkig, ze leeft nog en alles gaat prima…Was in een nachtclub beland met een of andere knakker, ons gezocht, met hem door Banff gecrost opzoek naar de camping en uiteindelijk met een taxi thuisgekomen. Maar goed dat er niets gebeurd is…niet echt verantwoordelijke actie… ;-).