Relaxing Fiji style, in Fiji time

Ik word wakker (zondag 22 feb) na een heerlijk nachtje slapen in mijn grote bed. Maar als ik om me heen kijk valt het allemaal wel mee met dat heel erge luxe van mijn kamer. Het ziet er prima, goed verzorgd uit maar denk dat het de slaap in mijn oogjes was die dacht dat het poepie sjiek was…haha. Even een duik in de douche, insmeren en dan richting het restaurant voor een ontbijtje. Waar door een kok mijn omelet wordt gemaakt op de barbie, toch nog een beetje Ozzie style. Met een volle buik duik ik op een van de grote chillbanken om eens even bruin te bakken. Het is echt bloedheet en geen zuchtje wind dus het zweet is niet aan te slepen. Sta dan ook vaak op om me af te spoelen onder de koude douche. Lees lekker mijn tijdschriften, luister naar mijn podje…prima te doen zo. Heb niet zo heel veel zin in zwembad, is wat warmer water en er zwemmen een aantal kleine ukken in….een verfrissende plons in een misschien wel bad vol pies…nee dank je….haha. Na een paar uurtjes zweten loop ik weer richting restaurant om wat te eten en daarna weer de zon in. Wel heel erg grappig dat een aantal mensen van het personeel mijn naam weet en de hele dag door praatjes komen maken, erg gezellig. Ben ook al snel matties met de dame achter de bar, Bessy, die het niet kan laten om mij biertjes in te blijven schenken…haha. Een van de obers vindt me wel interessant geloof ik….en ik ben zo stom geweest om te zeggen dat ik vrijgezel ben…Lekker handig…hoe ga ik dit nu weer fixen…Hoef geen vent aan mijn lijf te hebben hangen hier…haha. Het is wel echt een leuk volk die Fijianen. Constant met elkaar aan het dollen en flauwe grappen te maken. Je ziet echt dat ze het helemaal naar hun zin hebben. Ze leren me ook allerlei ranzige woorden, altijd handig om te weten toch? Aan het einde van de middag echt een stortbui….als dat maar goed gaat de rest van de week…Fingers crossed!

Na twee dagen luieren (maandag 23 feb) geloof ik dat het even tijd is om wat te gaan doen. Je wordt gewoon een beetje suffig van de hele dag in het zonnetje hangen…Ja, ze gaat nog zitten miepen ook terwijl ze met dr gat op een tropisch eiland zit. Ik besluit aan de porter te vragen hoe ik het makkelijkst in het centrum kom. Hij geeft aan dat ik met een taxi kan gaan voor FJD 10 (5 euro) of de bus kan pakken voor FJD 0,70 (35 eurocent). Voor het geld hoef ik de taxi niet te laten staan. Maar wat is er nou leuker dan in een bus stappen, waar geen ramen inzitten maar alleen rolgordijntjes (volop ARKO dus) en alleen maar Fijianen…leuk toch? Het is een ritje van 10 minuten, kijk mijn ogen uit. Hier is echt de tijd stil blijven staan….een ouderwetse bus en de winkelstraat is niet heel veel moderner….fantastisch! Ze hebben me wel gewaarschuwd bij het hotel dat ik moet oppassen voor mensen in souvenierswinkels en in het algemeen voorzichtig moet zijn als vrouw alleen. Het schijnt dat wanneer je je naam geeft, ze deze in een houten voorwerp carven terwijl je er niet om gevraagd hebt en je dan dwingen het te kopen. Lekker is dat, loop ik weer met een beetje stress in mijn lijf over straat hier. Ik haat het als je zo op je hoede moet zijn de hele tijd. Allerlei gasten spreken me aan…Moet ik me weer gaan afvragen of ze oprecht vriendelijk zijn of iets van je moeten…jakkie…Taxi’s bieden zich ook om de haverklap aan. Besluit om gewoon te lopen met mijn neus in de lucht, gedag te zeggen als ze gedag tegen mij zeggen en mijn naam niet te geven. Als een jongen, die een gezellig praatje begint, mijn naam vraagt heet ik Debby…haha. Aan het einde van de winkelstraat is een tempel, de grootste tempel van het zuidelijk halfrond met de naam New Subramaniya Temple. Ik loop er rond en maak wat foto’s. Moet mijn slippers uit, prima, zet ik in het gras. Dan word ik aangesproken door een als een soort van priester uitziende man, of ik een kaartje heb gekocht. Zonder kaartje mag ik geen foto’s van de tempel maken en er niet omheen lopen. Aangezien de gasten van het hotel me ongeveer achterdochtig hebben gemaakt over alles denk ik dat dit weer een bullcrap verhaal is. Maar goed, kosten zijn 2,50 FJD dus vooruit maar. Krijg een bonnetje en een raar uitziende banaan. De priester biedt aan me een rondleiding te geven. Ik loop liever zelf, hij vertelt nog wat achtergrond info en dan doe ik een paar rondjes en maak nog wat foto’s. Later zie ik dat andere toeristen ook moeten betalen, de echte (zijn het Hindoes?) bezoekers van de tempel betalen niks geloof ik…haha. Na de tempel loop ik terug door de winkelstraat, stop nog even bij een supermarkt en drogist. Dan de bus weer in richting hotel. In de bus ben ik honderduit aan het kletsen met een Hindoestaanse opa en zijn kleinkind. Zo leer je nog eens wat…haha. ’s Avonds besluit ik maar eens wat excursies te gaan boeken. Verschillende mensen van het personeel hebben al aangeboden om me mee te nemen naar leuke dingen op hun vrije dag maar dat lijkt me iets te onverstandig…om in een auto te stappen met een onbekende man of vrouw…toch? Dus ik bedank, hoe lief bedoeld ook allemaal. Ik moet toch een beetje op mijn hoede zijn helaas..Een van de porters roept me weer, hij heeft een hele interessante folder met info die ik echt moet zien. Ik moet meelopen naar zijn auto….wat is dat nou weer…haha. De auto staat geparkeerd tegenover de ingang van de receptie…dat moet kunnen denk ik zo. Loop met hem mee. Wat een auto joh, een 25 jaar oude bak aan de binnenkant helemaal volgeplakt met een soort van poezieplaatjes, bedekt met plastic. Je lacht je echt helemaal suf. Hij is helemaal trots, Look Sonna, this is my car…haha. Komop, gezicht in de plooi houden. De folder die hij me laat zien, te geestig. Er staat een plaatje in van de modderbaden en wat info over de Valley of de Giants. Hij wil me daar wel mee naartoe nemen vrijdag..Ik bedank voor het aanbod, maar nee. Ik trek liever mijn eigen plan. Ik loop naar binnen, naar de informatiedesk van een reisbureau. De dame informeert me over allerlei excursies. Ik wil niet teveel dingen doen maar vind het ook weer zonde als ik op Fiji ben en niets van het land zie behalve het hotel, de hoofdstraat en het centrum van Nadi. Dus boek ik voor dinsdag een dagtripje naar een authentiek Fijiaans dorp en voor donderdag een zeiltrip naar de Manumaca Islands.

Ik mag vandaag niet uitslapen…haha, moet om 7 uur klaar staan bij de receptie (dinsdag 24 feb). Ik word opgehaald door een busje van Sagotaki River Safaris. We halen nog negen mensen op en dan rijden we richting Sagotaki. Een stadje tussen Nadi en Suva in. Daar stoppen we bij een winkel die bij de organisatie van de tour hoort. Daar krijgen we een kortingskaart voor aankopen in de winkel en een sarong. Dan hop de bus weer in om richting de rivier te rijden. Onze rit richting de rivier wordt vergezeld door onze bootchauffeur, een jonge gast die ook gelijk weer moet weten hoe mijn vlag erbij hangt. Aangezien ik geen zin heb in opmerkingen of toestanden heb ik vandaag een vriend. En die vriend moet werken daarom is hij niet mee op vakantie…haha. Zo, dat ook weer geregeld, ze kennen me hier toch niet. Het is verder een aardige gast, dus helemaal prima. Als we bij de rivier aankomen krijgen we allemaal een zwemvest. Dan stappen we de jetboat in om vol gas de rivier over te cruisen richting een van de dorpjes. Ze doen in een periode van 6 maanden, per week, elke dag een ander dorp aan. Zodat de dorpjes niet overspoelt worden met toeristen maar 1 keer per week een ochtendje bezoek hebben. Onze bootchauffeur noemt zichzelf Captain Jack Sparrow, lach me suf. En mams, nee, deze jongen lijkt helaas niet op onze Johnny Depp…Onderweg zien we allerlei mooie bergen, palmbomen en af en toe de rand van een dorpje. Captain Jack vertelt ons verhalen over Fiji, de manier waarop ze omgaan met de dorpen en wat de dorpen met het geld doen dat ze krijgen van de touroperator om ons te gast te hebben. Het is echt nog heel primitief allemaal. Langs de rivier zitten allemaal dames te vissen. Ja mannen, vissen wordt hier door de dames gedaan. Niet zoals bij ons in Nederland dat mannen gaan vissen om even bij de vrouwen vandaan te kunnen zijn….die vlieger gaat hier niet op..haha. We liggen even stil omdat Captain Jack een verhaal zit te vertellen. Komt er ineens een dame voorbij gezwommen. Of eigenlijk meer voorbij gedreven. Ze laat zichzelf meedrijven met de stroming van de zee terwijl ze op een emmer hangt. Ze gaat uit vissen en wil niet lopen…haha. Das ook een manier, wat een maf gezicht. Dan komen we aan bij de steiger om de boot uit te klimmen. We worden door een dame verwelkomt. Ze vertelt ons dat ze onze gids is vandaag in haar eigen dorp. We volgen haar over een modderig pad richting het dorpje. Een aantal weken geleden is hier de boel overstroomt, de rivier stond ongeveer een meter of 6 hoger dan normaal. Kwam door een typhoon die over het eiland geraasd heeft die de overstroming veroorzaakt heeft. Aangezien alle dorpjes hier leven van de landbouw is het doodzielig, al hun gewassen zijn weggespoeld. Als we bij de ingang van het dorp aankomen houden we even halt. Onze gids vertelt ons nog even dat we er bijna zijn. Bij de ingang van het dorp houden we pauze, krijgen een drankje aangeboden en doen hier onze sarong om. Ik denk, ik heb geleerd hoe ik zo’n ding gezellig om mijn nek knoop, dus doe dat ook. Nee zeg, begint Captain Jack keihard te lachen. Sonna, wearing your sarong like this means you are going to the beach or have a shower…Haha, lach me suf, oke, gewoon om mijn middel knopen dus. Het dorpje ziet er vrij vervallen uit, maar ja, wat wil je ook als deze mensen leven van de landbouw en donaties. We hebben cassave meegenomen, waar de dorpelingen straks kava van gaan maken. Een traditionele drank. We worden allemaal gevraagd onze schoenen uit te doen en plaats te nemen op de grond, in kleermakerszit, tegenover de dorpelingen. Er moet eerst een verzoek worden gedaan door ons stamhoofd aan hun stamhoofd of we hier mogen zijn. Dat gaat allemaal gepaard met gezang, geklap etc. Na een ritueel van zo’n 20 minuten horen we dat we geaccepteerd zijn. Onze chief biedt de cassave aan hun chief aan en hier wordt kava uit gemaakt. Iedereen wordt geacht de kava op te drinken, een grijs uitziend drankje…Een heel ritueel hoort bij het aannemen van de kava. Je zegt eerst Bula (hallo), dan klap je een keer in je handen, je drinkt het schaaltje leeg, geeft het terug aan de gever, klapt drie keer in je handen en zegt dan Wenaka (dank je wel). Na dit ritueel worden we gevraagd om mee te gaan voor een rondleiding door het dorpje. We vragen van alles en ze vertellen ook van alles. Hoe ze hier leven, waar ze van leven, wie er allemaal leven. Recent is hun chief doodgegaan, in december. Hij is begraven voor zijn huis in een tombe…spooky. Ook zo’n begrafenis is met allerlei rituelen. Ik maak een aantal foto’s, dan komen er een paar kindjes aangerend. Wat een schatjes, we maken foto’s van ze en zijn helemaal door het dolle heen dat ze zichzelf kunnen zien op de camera…haha. De kleintjes vinden ons bezoek wel leuk en klampen zich vast aan mijn benen, pakken mijn handen…echt te schattig. Dan worden we binnen gevraagd in een van de huizen om te komen lunchen. Daar staat een heel buffet klaar met het lekkerste eten. Fruit, gerechten met spinazie, noedels, vis…heerlijk. We eten zittend op de grond. Als ik net binnenkom in het huis staat daar een schattig meisje, met pikzwarte ogen en kleine krulletjes. Ben weer eens verliefd…haha. Wat een mooi meisje, die moet natuurlijk op de foto. Haar moeder vind het helemaal leuk en vraagt of ik ook een foto wil maken van haar met haar pasgeboren baby en het schattige meisje. Tuurlijk wil ik dat! Het kleintje vind me helemaal leuk en is niet meer bij me weg te slaan. Als we worden gevraagd terug te komen bij de groep voor een muzikale bijeenkomst, gaat het kleintje op mijn arm mee. We krijgen witsel op onze wangen gesmeerd en een bloemenkrans om, cool! Het kleintje is lekker bezig om met haar vingertje het witsel van mijn wang op haar wangen te smeren, wat een moppie. De muziek begint, het swingt de pan uit. De dames van het dorp vragen ons ten dans. Mijn kleine vriendinnetje is niet van plan bij mij uit de buurt te gaan dus die danst gezellig mee op mijn arm. Er worden een stuk of zes nummers gespeeld, een van de nummers daarbij moeten de vrouwen de heren ten dans vragen. Daar kom ik niet onderuit, grijp een opa bij zijn hand en doe een dansje met hem. Het laatste nummer is een vaarwel liedje, het opperhoofd van het dorp bedankt ons voor het komen. Wij zamelen nog wat geld in en onze chief geeft dit aan de dorpelingen. De moeder van mijn vriendinnetje die goed Engels spreekt vertaald alles. We moeten nu echt gaan….maar de kiddo’s vinden me wel leuk en klimmen en klauteren lekker op mijn rug, hangen aan mijn armen en benen…te geestig. Mijn kleine vriendinnetje moet een klein traantje laten als ik wegga. Ze blijft bij een van de dorpelingen achter. Een van de andere kindjes, haar grotere broertje met een spidermanoutfit aan, laat mijn hand niet meer los. Een vriendje van hem komt er ook aan en grijpt mijn andere hand. Tussen twee kids in loop ik met de groep terug naar de rivier. Balen dat we weg moeten, het was net zo leuk. Ik geef mijn spiderman vriendje mijn krans, zijn vriendje krijgt de krans van een Ozzie dame. We geven de gids en een aantal andere dorpelingen een knuffel. We worden door allemaal uitgezwaaid, erg ontroerend maar ik hield het droog gelukkig. De moeder van mijn kleine vriendinnetje heeft me haar adres gegeven om de foto’s naartoe te sturen. Denk dat ik ook maar een ouderwetse camera met fotorolletje ga opsturen. Volgens onze Captain Jack doen we ze daar een heel groot plezier mee. Op de terugweg naar de bus begint het keihard te regenen…ach, we werden toch al een beetje nat. Captain Jack doet nog een paar 360’s met de boot en dan is het avontuur klaar. We worden met de bus weer richting hotel gereden, wat een dag!

Na mijn mooie avontuur van gisteren vind ik het wel weer even goed met de excursies en ga op luierstand. Ik pak een taxi richting het strand (woensdag 25 februari 2009), een backpackerhotel Smugglers Cove, ligt aan het water. Ik besluit me daar op een bedje te nestelen...haha. Na een paar uurtjes begint het weer te druppelen en ik houd het voor gezien. Het is een behoorlijk stuk lopen terug naar het centrum maar besluit dat toch maar te doen aangezien er hier geen taxi's in de buurt zijn nu. Als ik even aan het lopen ben kom ik twee meiden tegen. Ze zijn net klaar met werken in een van de hotels en gaan weer terug richting huis. Ze vragen of ik het gezellig vind om met ze mee te lopen. Wat een open, leuke mensen hebben ze hier toch, ongelooflijk. Maken grapjes onderweg en ze vertelt wat verhalen over Fiji. Op een gegeven moment laat een van de meiden een auto stoppen. Blijkt een vriend van hun te zijn. Die brengt hen naar de hoofdstraat. Ik mag ook instappen, doe het maar gewoon...haha. In de hoofdstraat zet hij ons af. Een van de meiden meot naar rechts en de andere chica gaat met mij mee naar links om de bus te pakken. Als ik moet gaan oversteken zeggen we gedag. Ze geeft me een dikke knuffel en een kus op mijn wang, wat een schatje! Ik ga richting hotel om nog wat te relaxen, morgen weer een excursie dag.

Ja, vandaag donderdag 26 februari 2009 moet ik weer bijtijds op. We gaan vandaag zeilen langs de Mamamuca Islands.Ik word opgehaald door een bus en bij de haven afgezet. Daar staan hele groepen klaar om met de snelle catamaran richting eilanden te gaan. Er liggen een aantal resorts op de verschillende eilanden dus de mensen hebben wat bagage bij zich ook. De tocht richting Mana, waar we op de zeilboot gaan, is prachtig. Allemaal mooie eilanden met wit zand (wat overigens op het grote eiland Vita Levu waar Nadi ligt geimporteerd is, standaard is het zwart zand want de grond is vulkanisch...haha) en huisjes met rieten daken...wat een plaatjes. Ik raak aan de praat met een Ozzie gast die al twee jaar aan het reizen is en op 1 van de eilanden een paar dagen gaat chillen en surfen in een backpackers, goed plan! Als we in Mana aankomen gaan we de catamaran af en op de zeilboot. De boot is vol met crew, 6 fijianen die ons helpen met zeilen, eten maken, etc. Het is heerlijk weer gelukkig en ik lig lekker in een van de netten voorin de boot. Ontmoet een Schotse moeder Helen met haar dochter Lisa. Ze is met haar twee dochters (de andere is duiken met haaien) een paar weken op stap, vaders is thuis bij de hond...wat een gezelligheid. Na een paar uurtjes op het water leggen we aan in een dorpje. Hier weer de gebruiken zoals in mijn eerdere dorpje. Geen hoed oid op, bedekt gekleed en kava drinken. Aangezien niemand zich aanbiedt om de ceremonie te doen, doe ik het samen met een Ozzie gast. Na de ceremonie hebben de inwoners van het dorp een marktje waar we als toeristen mooi wat souveniers kunnen kopen voor minder geld dan de belachelijke bedragen in de stad. Hebben we er allbei profijt van..haha. Na ons dorpbezoek, waar weer een aantal schattige kindjes zijn, terug op de boot voor de lunch. Een BBQ op de boot, lekker. Na het eten is het snorkeltijd. Aangezien ik nog een volle buik heb ga ik niet het water in..schijn je kramp van te kunnen krijgen. Dus laat me afzetten op Castaway Island samen met een aantal anderen, om te zonnen. Het eiland van Tom Hanks, de film Castaway. Das dan wel weer grappig. Even lekker in het zonnetje liggen totdat het begint te druppen. We roepen de boot weer om ons op te halen. Even chillen op de boot. Dan is het tijd om terug te gaan richting Mana voor de transfer op de catamaran. Ik ben lekker aan de klets met een Engelsman die met zijn vrouw en een vriendin van hen op reis zijn. Hij is een superrelaxte vent vol verhalen en goeie tips voor het zakenleven. Hij is een of andere hotshot geweest, nu semi retired, die ook veel mensen kent in de directei van Tarmac. Het bedrijf waar ik destijds stage heb gelopen, hoe klein wereldje weer.

Vandaag (vrijdag 27 februari 2009) mijn laatste dag op Fiji helaas. Ik ga weer lekker luilakken. Eerst een paar uurtjes op mijn luilekkerbed bij het zwembad en dan een heerlijke massage. Na de massage heb ik wel trek gekregen, tijd voor eten. Wil ook nog even internetten. Ik ontmoet bij de balie van het hotel een Nieuw Zeelander. Een opafiguur met een hoop humor. Hij vraagt of ik een biertje met hem kom drinken aan de bar, tuurlijk! Lach me suf, hij heeft al een paar bakkies op en praat me een onzin, haha. Hij heeft hier een eigen bedrijf (dat is dan wel waar) en woont nu 6 jaar in Fiji, heerlijk! Ben een beetje gaar dus even op chillmode op mijn bed, het is toch donker en kan niet meer zonnen. Vanavond misschien nog even een drankje met een paar Fijianen uit het hotel en dan is het over met de tropische pret....morgenochtend vlieg ik naar Hong Kong.