Taking it easy, Bali style

Zondag 9 mei Yogjakarta

Eigenlijk hadden we het plan vandaag om naar de vulkaan Merapi te gaan. Maar blijkt dat we door de wolken die er hangen weinig tot niets kunnen zien. Dus we besluiten om niet de hele reis te gaan maken om uiteindelijk teleurgesteld te gaan worden. Thijs heeft zin in een chill dag en San en ik gaan op zoek naar een leuk toertje voor vanmiddag. We gaan naar de hindoe tempels, Prambanan. We worden opgehaald door een prive chauffeur, we zijn de enige deelnemers aan deze trip. Dat is relaxed zeg! Als we daar aankomen, blijkt het wat minder toeristisch te zijn dan Borobudur. Onze chauffeur heeft al kaartjes dus we kunnen zo doorlopen. De tempels blijken best wat te lijden gehad te hebben onder de aardbeving van 27 mei 2006. Veel schade aan de tempels, wat voor een deel door de Javanen hersteld is. San wordt alweer gelijk op de foto gezet, ik ben van alles aan hem aan het vertellen maar heb niet door dat hij niet meer achter me loopt ;-). Bij de tempels zijn we weer een bezienswaardigheid. Een school uit de buurt heeft Engelse les hier. Allerlei leerlingen lopen rond met vragenlijstjes. Ook Sander en ik worden ondervraagd. Best grappig. Als we verder lopen worden we nog een paar keer gevraagd maar 1 keertje is genoeg :). Er zijn verschillende tempels, sommige met mooie beelden ook aan de binnenkant. Er zijn verschillende ‘clusters’ van tempels, de ene mooier dan de andere. Het begint ondertussen te regenen. We lopen nog even door het museum en gaan dan richting uitgang. We worden weer heel erg subtiel geleid door een aantal marktjes met spullen waar je per se doorheen moet wil je eruit kunnen. We weerstaan de verleiding van allerlei toeristische rommel en gaan weer op huis aan. Daar spelen we nog wat ping pong en de mannen wat schaak. Ik ga vroeg mijn bed in, ben bekaf.

Maandag 10 mei Yogjakarta – Jimbaran

Vandaag checken we uit van ons heerlijke hotel, Kampoen Djawa. Echt hele aardig jongens hier die het hotel runnen. We mogen zelfs nog terugkomen vanmiddag om gebruik te maken van het wireless internet of te genieten van afternoon tea. Wat sympathiek! We brengen onze spullen naar het hotel van Thijs. Daar spelen we weer ping pong, wat verslavend is dat spel :). Doen we ook nog even een spelletje waar ik mee kan doen. Ik heb nog even zin om wat te doen, we stappen een fietstaxi in (na een hoop onderhandelen). We worden gereden door een heel lief, wat ouder mannetje. San en ik voelen ons best schuldig dat we een bejaarde zo’n fiets met twee Westerse luitjes moet voortduwen. Maar als er een iemand is hier die volop levenslust uitstraalt en echt plezier heeft in zijn leven dan is het deze man wel. Mooi mens, fijn om te zien! Hij zet ons af bij het waterpaleis, vroegere badhuis waar de eerste en de tweede sultan volop gebruik van hebben gemaakt. Daarna kwam er niet meer van nature water in en werd de functie van het badhuis anders. Nu is het geen badhuis meer, voor de sier ligt er water in. De boel is gerestaureerd door Portugezen. Die het niet met zijn originele kleuren hersteld hebben. Onze gids, een man die beweert voor het waterpaleis te werken, leidt ons rond. Uiteraard zat er weer een addertje onder het gras. Deze man wil graag batiks aan ons verkopen, leidt ons langs wat winkeltjes direct naast het waterpaleis. Daar komen we erachter dat de schilderijen die de mannen hebben gekocht niet echt blijken te zijn. We krijgen in ieder geval argwaan als er in twee batikwinkels precies dezelfde platen hangen. Het is toch originele, handgemaakte kunst? We voelen ons flink genaaid en denken er de rest van de middag over na hoe we er toch in hebben kunnen tuinen. Briljant gedaan van de verkoper. Als we terugkomen van het waterpaleis spelen we nog even ping pong. We krijgen wat snackjes van een dame die met haar vrouwengroepje een of andere Tupperware party heeft, erg lekker. Dan is het tijd om naar het vliegveld te gaan. We zeggen Thijs gedag. We zien elkaar over een paar dagen weer, hij gaat nog richting de Bromo vulkaan en met de boot naar Bali. We eten nog wat op het vliegveld. De vlucht heeft wat vertraging. We komen rond elf uur in de avond aan op Denpasar. Proberen een taxi te regelen. Horen absurde tarieven (15 euro voor een stukje van 9 km), dat was op Java wel anders. We besluiten toch een kaartje te kopen voor de taxi via de centrale, voor 6 euro. We worden naar Jimbaran gebracht, naar een hotel dat in ons boekje staat. De deur blijkt dicht te zijn….shitzooi! We bonken nog even op de deur maar geen ansluss. Wat moeten we nu? Maar lopen in het donker dan. Zien of we nog wat tegenkomen. Inmiddels begint het ook weer wat te miezeren. We besluiten weer een taxi aan te houden en ons naar een ander hotel te laten brengen. Dat blijkt veel te deur te zijn, 70 euro voor 1 nacht. Maar het is inmiddels al half 1, beetje bizar om zoveel geld te betalen voor een paar uurtjes slaap. De receptionist is zo aardig om een guesthouse eigenaar, aan de overkant van het hotel, te bellen. Hij komt en we kunnen voor 30 euro overnachten. Das beter werk. Als we dit niet hadden gevonden waren we op het strand gaan slapen, was ook wel een avontuur geweest. Maar een bed is toch lekkerder ;-).

Dinsdag 11 mei Jimbaran

We worden bijtijds wakker. Eten wat liga’s en gaan dan weer op pad. Bagage laten we even in het guesthouse. Dat loopt wat lekkerder :). Na een tijdje lopen, onderhandelen in resorts over de bizarre prijzen van 120 dollar per nacht, vinden we een onderkomen. Een groepje van 10 bungalows rondom een zwembad. Mooie huisjes met rietendaken, dit ziet er gezellig uit. Dit is betaalbaar en besluiten het te nemen. Als we helemaal gesettled zijn, lopen we richting het strand van Jimbaran. We hebben deze plaats gekozen omdat we geen zin hebben in de commercie en drukte van Kuta, Legian of Seminyak. En rustig is het hier zeker, heerlijk. We eten wat lunch met uitzicht op zee, fantastisch mooi. Allerlei vissersbootjes liggen aan het strand, leuke omgeving en lekker rustig zonder verkeerslawaai. Dan installeren we ons op een bedje voor een wat relaxtime in de zon….nice :). Ik ben een beetje plakkerig en trek het even niet in de zon. Zit lekker in de schaduw. Maar heb niet door dat mijn onderbenen wel heel hard wegfikken. Als we ons klaarmaken om weg te gaan richting onze bungalow zie ik dat mijn benen vuurrood zijn…shit. Das niet handig van mientje ‘ ik smeer me altijd in met factor 30 want ik wil niet verbranden’. Ook mijn rug is aardig weggefikt….au! Dat wordt een paar dagen zon mijden. We relaxen wat bij ons huisje, spelen lekker Yahtzee. Daarna tijd om te douchen en ons diner te gaan nuttigen. We gaan naar hetzelfde tentje als vanmiddag. Vanochtend zagen we de vissersboten binnenkomen, dus dat wordt verse vis eten. Als we aan komen lopen zien we dat het eettentje er een romantische setting van heeft gemaakt. Allemaal tafeltjes, richting de zee, met op elke tafel een kaarsje. Wij hebben geluk en krijgen een tafeltje vooraan de rij. We zien dus alleen de zee, niet de ruggen van de mensen om ons heen. Wat een omgeving en wat een heerlijk eten. Gebarbequede vis, die ik zelf heb uitgezocht, lekker! Na het eten maken we nog een wandeling over het strand. Dit is genieten!

Woensdag 12 mei Jimbaran

Lekker een ontbijtje bij ons hotel. Dan zwemspullen aan en settelen op een bedje bij het zwembad. Ik in de schaduw, San in de zon. We kunnen wel naar het strand maar alle tentjes zijn vandaag dicht ivm een feestdag. Morgen ook, dus het wordt nog interessant waar we kunnen eten. Strandtent dicht betekent ook geen bedjes verhuur. En dus met mijn handdoek tussen de miertjes en krabbetjes. Mij niet gezien, lig ik de hele tijd te jeuken. Bovendien, ons zwembad is prachtig en de stoelen liggen heerlijk dus prima. Na een paar uurtjes zijn we het zat en gaan wat lunchen. Het blijkt dat er inderdaad echt niets open is. Maar 1 tentje, ziet er duur uit en heeft bovendien maar een beperkte echte Indonesische kaart. We kiezen Nasi Goreng en Bami Goreng. Als het eten komt zijn we echt heel erg verbaasd. Je betaalt hier het driedubbele en zowel de Nasi als de Bami zijn echt niet te knagen...smaakt naar niets en bovendien, het is niet Goreng....oftewel...gebakken. Snel weg hier! We gaan nog even naar het hotel, spelen wat Yahtzee en gaan dan lopen langs het strand op zoek naar een ander restaurant met hopelijk wat lekkerder eten. Onderweg houden we een taxi aan. De rust hier is genoeg geweest. Alles dicht en morgen ook de hele dag. Dat gaan we niet trekken. We willen naar Ubud. San onderhandelt de prijs met de taxichauffeur die ons morgen naar Ubud zal rijden. We weten de naam van ons hotel niet meer, hij snapt mijn omschrijving van het hotel niet. Hij zet ons af voor de deur, das luxe en wel zo makkelijk. We douchen ons en gaan richting strand. Misschien dat we wel wat kunnen eten bij de resorts. Nou...dat kan zeker. Maar niet voor ons budget. Shit...wat nu! We lopen verder, mooi plaatje zo met al die lichtjes. We belanden bij een pizzatent aan het strand. Helaas zijn de pizza’s op maar dat mag de pret niet drukken. Een biertje en wat spaghetti (Tych, die ik laatst gemaakt had was heet....dit was nog heter ;-) ). Maar wat een heerlijk uitzicht, dit is genieten toch? Op de terugweg naar ons guesthouse, met onze loop over het strand, zie ik allerlei krabbetjes voor mijn voeten wegschieten. Dan zien we ineens een grotere krab. Grappig om te zien hoe zo’n ding de oceaan inloopt. We blijven de beestje nog even bestuderen en lopen dan rustig naar huis.

Donderdag 13 mei Jimbaran – Ubud

De taxichauffeur staat op tijd voor de deur. Gelukkig, hij heeft ons helemaal begrepen. We herhalen nog even de afspraak die we gisteren gemaakt hebben, nog helemaal goed. Onderweg stel ik hem allerlei vragen. Hij is hindoe en kan me dus vertellen waarom ik overal op straat van die bakjes met bloemetjes en rijst zie. Hij heeft ook zo’n bakje in zijn auto staan. Dit geeft je geluk. Je zet het bijvoorbeeld in je auto om bescherming te vragen voor je dag op de weg. We rijden door allerlei dorpen. Best druk zo op een feestdag. In de badplaats Sanur blijkt er van alles open te zijn op deze feestdag. Ideaal. Dan zal dit in Ubud ook wel zo zijn. Onderweg zien we weer allerlei grappige taferelen. Hele families op brommers en weer de gekste dingen worden vervoerd. Als we in Ubud aankomen weet onze chauffeur niet goed hoe hij moet rijden. Gelukkig heb ik een kaart in het reisboek en kan hem feilloos vertellen waar we heen moeten. Het hotel uit het boek blijkt niet zo veel soeps. We besluiten om verder te kijken. San en ik hebben inmiddels een goeie rolverdeling gevonden. San draagt de tassen, ik alleen mijn rugtas en het reisboek. Ik loop de mogelijke overnachtingsplekken binnen, onderhandel over de prijs en als ik het wat vind trek ik San naar binnen om te kijken. Uiteindelijk vinden we een leuk plekje. In een straat parallel aan de hoofdweg. Geen verkeerslawaai, ziet er gezellig uit en het is nog goedkoop ook. Dat is helemaal goed! We installeren ons. We hebben zin om naar Monkey Forest te gaan. Dan begint het te stortregenen. Er komt een hele hoop water naar beneden.... Zoveel dat er echt 15 cm voor onze deur staat. Gelukkig hebben we een verhoging en er geen last van. Alleen nog een bootje, kunnen we varen richting de aapjes ;-). Als het eindelijk stopt met regenen is het al wat later op de middag en nog niet echt superweer. We besluiten een bureautje te zoeken voor een fietstocht door het mooie landschap hier. Na wat heen en weer lopen en onderhandelen vinden we een leuke toer. Dat wordt leuk morgen. Van de berg afscheuren met de fiets door dorpjes heen.
We eten vanavond weer bij het tentje waar we vanmiddag ook hebben gezeten met heerlijk indo eten voor een schijntje. Dit is pas vakantie!