Feeling hot hot hot

Donderdag 6 mei Bandung – Yogjakarta

We staan lekker vroeg op vanochtend. Sander en ik willen richting Subang, waar de moeder van Sander is geboren. Thijs moet naar immigratie om zijn visum te verlengen. We nemen afscheid van elkaar en gaan op pad. Om naar Subang te komen kunnen we met de bus of taxi. Bij het treinstation, om de hoek van ons hotel, zou een busstation moeten zijn. Daar aangekomen, geen busstation te zien. Wel een hoop minibusjes, superoud en gammel. We worden uiteraard weer aangesproken en aangeklampt om vooral mee te gaan naar verschillende plekken. Het vertrouwen in de mensheid raken we een beetje kwijt hier. Word je nou genept of niet? Ze vragen 12.000 roepia (1,20 euro) voor de rit van twee uur naar Subang met een minibus. We hebben echt geen idee of dit goed is en vertrouwen de hele minibus toestand niet. Sander heeft er geen zin in en we lopen weg. Terug richting treinstation. Hoe komen we dan in Subang, als we niet met de trein daar kunnen komen en de minibus-chauffeurs oplichters lijken. We worden aangesproken door een taxichauffeur, wil ons wel brengen maar dat kost ons 400.000 roepia (40 euro). Daar beginnen we echt niet aan. Ondertussen Sander steeds kwader over de afzetterij en onbetrouwbaarheid. Weer terug richting de minibusjes, we willen toch wel graag naar Subang. Dan maar in zo’n ding zitten. Bellen nog even met Thijs wat hij vindt van het principe en de prijs. Die zegt, doen. Dus wij stappen in. Bloedheet in dat ding, de eerste banken zijn al vol dus we moeten achterin. Sander bijna met zijn hoofd tegen het dak en onze benen in de nek. Weinig ruimte om je te bewegen. Gaan we dit twee uur lang trekken in de hitte en drukte? Als Sander vervolgens zijn hand uit het raam steekt en een man zijn hand pakt, er een jongen direct naast de bus keihard een liedje gaat staan zingen en er nog drie mensen in de overvolle bus worden gepropt is de maat vol. Iedereen zit in ons aura…we moeten eruit! Dus hop, die bus weer uit. Maar ja, hoe komen we nu in Subang. De taxi is echt veel te duur, de minibussen te klein voor Nederlandse lichamen en te vol en het busstation met normale bussen ligt aan de andere kant van de stad. Het is inmiddels al halverwege de ochtend. Dus de reis richting busstation heeft niet zoveel zin meer. We besluiten om niet naar Subang te gaan. Erg jammer maar echt niet te doen in deze hitte en drukte. We lopen wat rond in de stad en krijgen dan een telefoontje van Thijs. Stront aan de knikker bij immigratie. Na een hoop bureaucratisch geneuzel is het resultaat…je krijgt je visum pas maandag. Dat betekent nog een paar dagen in deze stad blijven waar we nu al alles wat er te zien is gezien hebben. In deze drukte is dat geen pretje. Thijs heeft er ook geen trek in en stelt voor om de trein te pakken naar Yogjakarta. Prima plan, doen we. We kunnen om 15.30 met de avondtrein. We kiezen de duurste klasse en rijden dan in 9 uur van Bandung naar Yogja. Tussendoor spelen we een beetje Yahtzee, filmen terwijl het nog licht is buiten de mooie uitzichten over de rijstvelden en theeplantages. Wat mooi groen hier! We kunnen zelfs eten bestellen in deze trein. Gewoon een bordje nasi met kroepoek op schoot…haha. Echt superschoon hier in de trein. Om het uur komt er wel een jongen met een bezem of een poetslap de boel schoonmaken. Daar kan de NS nog een puntje aan zuigen ;-). Om half 1 ’s nachts komen we aan in Yogja. Het is bloedheet hier. Bandung was prima uit te houden maar dit is weer even wennen. Komt vanzelf goed morgen. De man van het toeristeninfopunt belt voor ons een hotel. We nemen een taxi die kant op. Kamer in het hotel lijkt prima op het eerste gezicht en we boeken de kamer. Voor Thijs is dit hotel boven budget, hij zoekt een hostel verderop in de straat.

Vrijdag 7 mei Yogjakarta

Jezusmina…wat een rotnacht! Gewekt door de moskee, prima hoor zo’n moslimland maar kunnen ze niet gewoon hun wekker zetten voor het ochtendgebed? Net weer in slaap begint er een kind op de gang onophoudelijk te krijsen en houdt de daaropvolgende twee uur niet meer op. Sander en ik alle twee chagrijnig. Lekker is dit! Korte nacht en dan zo wakker worden, balen! We willen weg hier, dit niet nog een nacht. San wil nog even douchen, als die het vervolgens ook niet doet is de maat vol. Inpakken en wegwezen.
We lopen met onze tassen in de hitte door de straat van het hotel. Gelukkig is dit een omgeving met ongeveer elke 10 meter een hotel of hostel. Dit moet wel gaan lukken. In onze reisgids staat wat geschreven over een wat luxer hotel wat goed moet zijn en dicht in de buurt is. We lopen die kant op. Voordat we daar aankomen wordt onze aandacht getrokken door een mooie uitziende entree van een hotel, Kampoen Djawa. Als we daar binnen stappen worden we al blij. Heel erg schoon, Indonesische inrichting met een grote vleug modern. Ik wil eerst de kamer zien, de douche testen en het toilet voordat we überhaupt iets gaan boeken. Zodra de deur van ons huisje opengaat word ik nog blijer. Dit ziet er heel mooi en schoon uit. Als dan ook nog de douche en het toilet blijken te werken ben ik happy. Ik laat Sander nog even checken en dan springen we snel onder onze rainshower…dit is luxe….I LIKE :). De kamers liggen allemaal rond een heel knus binnenplaatsje, super sfeervol. We zijn gelijk van onze chagrijnige bui af.
Inmiddels is Thijs onderweg naar het hostel. Hij is bij immigratie van Yogja geweest. Net zo’n bureaucratische zooi. Hij krijgt pas aanstaande woensdag zijn visum, lekker verhaal. Hoe lang kun je over het zetten van een stempel doen zou je zeggen. Maar goed, het is niet anders. We ontbijten weer met wat nasi en dan duiken we de stad in. Yogja staat bekend om zijn vele becaks (fietstaxi’s). Die zouden je de hele tijd aanspreken en blijven achtervolgen. Gelukkig blijkt dit tot nu toe mee te vallen. Wel weer veel aanspraak onderweg op straat. We lopen richting het Kraton, het paleis van de Sultan. Het is nog 45 minuten open voor een rondleiding. Maar doen hè, toeristen als we zijn. Het ziet er maar vervallen uit. Ik had echt verwacht dat het allemaal pracht en praal zou zijn. Maar het onderhouden van gebouwen zitten ze niet echt op hier in Indonesië. Wel grappig, de vader van de huidige sultan heeft een tijd in Leiden gewoond en de gouden koets is gemaakt door een Nederlander. Ook veel onderdelen van het paleis zijn afkomstig uit Nederland. Er blijft toch een connectie bestaan. De gids van het kraton vertelt ons dat we moeten oppassen voor becaks die je naar batikwinkels willen brengen. Alle winkels rondom het kraton en in de hoofdstraat Malioboro zijn er op uit om je af te zetten. Maar hij heeft toch wel geweldig nieuws voor ons. Precies vandaag is de school of arts open voor publiek en kunnen we zien hoe echte batik gemaakt wordt. Hij geeft wel de tip dat we dan met een becak er heen moeten, want het is moeilijk te vinden. Helpen we gelijk de arme bevolking die met name deze fietsen besturen. Alarmbellen aan…what the fuck. Dit is nu precies wat er in onze boekjes staat over mogelijke oplichting. We maken dat we wegkomen. We lopen wat rond en worden weer aangesproken door een man. We moeten toch echt naar het school of arts vandaag. Wat is dit. Hebben ze dit afgesproken? We wimpelen de man uiteindelijk af, halen wat te drinken en worden weer aangesproken. Dit keer door een eigenaar van een restaurant. Hij geeft gelijk aan dat hij een restaurant heeft, of ik honger heb en wat bij hem kom eten. Ik geef aan net ontbeten te hebben. Hij reageert relaxed en dramt verder niet door. Eindelijk een normale reactie…fijn. Hij vertelt ons dat we echt moeten oppassen met de batikverkopen. Uitgebreid wordt door hem uit de doeken gedaan hoe toeristen worden opgelicht. Als we echte kunst willen kopen moeten we vandaag naar de school of arts. Dat is nummer drie die het zegt. Is dit een goeie oplichtingstruc in samenwerking of worden we dit keer goed voorgelicht? De man komt mij betrouwbaar over, dus we besluiten zijn tip op te volgen. Hij geeft de locatie aan en we gaan op pad. Onderweg worden we ‘overvallen’ door een groepje jongeren. Ze zijn bezig met een opdracht voor school en willen graag met deze knappe Blanda’s op de foto. Eerst met mij, moet een sexy pose geven en dan met de mannen. Wat een gekkigheid joh, maar zo maak je nog eens wat mee zullen we maar zeggen. We lopen verder en worden aangesproken door een student. Eerste wat we denken….wat moet hij nou weer. Heeft hij ook weer een restaurant, privé taxibedrijf, becak of toeristenkantoortje? Erg eigenlijk dat je dat als eerste denkt. Maar de jongen blijkt oprecht, loopt met ons mee, kletst wat en brengt ons tot aan de voordeur van de school of arts. Gelukkig geen oplichting, fijn. Vervelend dat je steeds zo op je hoede moet zijn. Maar dat is maar niet anders. We worden enthousiast ontvangen door een van de studenten. Joepie, dit is echt! Tenminste, zo lijkt het :). Achterin het pand zitten twee studenten te werken aan een batik. De jongen geeft ons tekst en uitleg over batik techniek en doet ons ook uit de doeken wat de oplichters op de straat allemaal uithalen met toeristen. Te erg voor woorden hoe je genaaid wordt. Een van de dingen die je met een echte batik kunt doen is er een flesje water overheen gooien. Er gebeurt niets met de kwaliteit van het doek en ook het patroon loopt niet uit. Probeer dat maar eens te doen met een nepbatik ;-). We krijgen een goed gevoel hierbij. Ze zijn hier ook helemaal niet aan het pushen om te willen verkopen. De jongen geeft ons een blaadje met verschillende codes en bijbehorende prijzen. De opbrengst van de schilderijen gaat niet naar de artiesten maar naar de school of arts. Hiervan bekostigen ze weer lessen voor de leerlingen en ontwikkelingen ze hun technieken verder. Zo hoeven de leerlingen geen schoolgeld te betalen. Als de leerlingen klaar zijn met school kunnen ze hun schilderijen zelf gaan verkopen en daar geld mee gaan verdienen. Wel een eerlijke deal geloof ik. De mannen zijn enthousiast en zoeken alle twee batiks uit. Wat blijkt nou, twee van de drie kunstwerken zijn door deze jongen gemaakt. Hij vertelt ons hoe hij bij zijn onderwerpen is gekomen, erg interessant. De school of arts blijkt ook banden met Nederland te hebben. Daar is informatie over aanwezig. Eind van dit jaar hebben een aantal uitverkoren studenten de mogelijkheid gekregen om te exposeren in Maastricht. Grappig dit. Thijs schrijft alle info en de website op. Dit gaan we in de gaten houden. We lopen weer verder door de warmte. Trek in wat lekkers en een drankje. We ploffen neer op een terrasje en nemen een biertje met patatjes. Jammie! Daarna verder lopen richting het hotel. Jeetje wat een becaks en paard & wagens hier. Zoveel aanbod tegenover minimale vraag. We lopen er langs en worden soms aangesproken. Denk dat het helpt dat de mannen alle twee met een tasje lopen van een echte batikshop. De becak chauffeurs krijgen namelijk commissie als ze toeristen in hun fiets richting een winkel met nep batik brengen en als er dan wat verkocht wordt. Ain’t gonna happen to us. Wij laten ons niet in de maling nemen. We lopen langs de vele stalletjes met kleding, mooie leren slippers, armbandjes etc. Ik kijk ook nog bij tassenwinkels. Mijn tas is aan het kapot gaan dus moet dringend wat nieuws. De winkeliers blijken niet happig om af te dingen, lekker verhaal. Ga dus vooralsnog zonder nieuwe tas of koffer weer richting hotel. Onderweg komen we de jongen van de batikschool tegen op zijn scooter. We kletsen nog wat en maken ons dan klaar voor het avondeten in ons hotel. De mannen schaken nog een pot na het eten. Lange pot, gewonnen door Sander dit keer :). Stand in de competitie: 12-2 voor Thijs

Zaterdag 8 mei Yogjakarta

Even wakker van de moskee om half vijf, gelukkig weer snel in slaap. We gaan richting de Borobodur vandaag. Een echt eeuwenoude tempel ten noordwesten van Yogja. We hebben geen zin in tourbussen of iets dergelijks dus we gaan zelf met het openbaar vervoer. Je kunt hier gewoon de bus laten stoppen, instappen en EUR 0,25 betalen en op de plek op de route waar je wilt weer worden afgezet. Wij laten ons brengen naar het busstation. Er hangen hier veel mannen rond die zich allemaal ergens tegenaan willen bemoeien. Niets beters te doen zullen we maar zeggen. Wel behulpzaam als je iets wilt weten. Onze bus komt aangereden, oud krakding met kapotte bekleding en weinig beenruimte. De deuren blijven tijdens de rit open en de ramen erbij. Maar ja, wat wil je ook voor zo weinig geld. We hebben een tocht van twee uur voor de boeg. Onderweg zien we drukke stadjes, hele families op scooters en de mafste spullen achterop scootertjes gebonden. Bijvoorbeeld een man die een hele toren van vogelkooitjes heeft gemaakt en achterop heeft gebonden. Ook zie ik wat rijstvrouwtjes fietsen. Met zo´n mooi rieten punthoedje op, grote manden achterop de fiets en een baal groen daar bovenop. Fantastisch! Halverwege komt de bus tot stilstand. Niet vrijwillig in dit geval. We kijken een beetje verbaasd om ons heen. Een paar mannetjes springen uit de bus, geven het ding een slinger en hoppakee…we kunnen weer. Hilarisch dit, dat kan ook alleen maar hier. Even later stapt er een hele groep meisjes in volledig in roze gekleed, inclusief hoofddoek. Er is geen plek voor de dames maar ze wurmen zich er gewoon in. Haha, dus Sander heeft bijna een moslima op schoot. Als we op het busstation aankomen en bijna stilstaan springen er allemaal mannen de bus in. Die willen ons graag mee hebben in hun fietstaxi of paardentrammetje. We zonderen ons even af om te kijken waar we heen moeten en besluiten dan in de paardentaxi te stappen. Het blijkt een klein stukje te zijn wat we makkelijk konden lopen maar dat hebben we maar weer mooi meegemaakt. De entreegelden voor de Borobodur blijken voor toeristen een factor 9 hoger te liggen dan voor de locals. Het is nog steeds geen megahoog bedrag maar wel veel voor Indonesische begrippen. Het kost USD 15,- om binnen te komen. Voor de ingang staan allerlei verkopers die ons maar al te graag van leuke spulletjes willen voorzien. We gaan snel naar binnen. Het blijkt een groot park te zijn waar de tempel in ligt. Wat een immens geval. Veel Boeddha’s zijn ontdaan van hun hoofd. Maar wat wil je, het ding heeft al vele aardbevingen overleefd en als je dan alleen je hoofd mist mag je blij zijn. Ik schiet me weer helemaal suf met mijn mooie nieuwe camera. Paps en mams, echt een superapparaat. Nogmaals dank :). We klimmen de hoge trappen op en hebben een heel mooi uitzicht. In de verte zien we de schimmen van de vulkaan Merapi, nog actief en heeft al jaren code rood in zijn directe omgeving. We worden ongemerkt en gemerkt weer volop op de foto gezet. We blijven interessant voor de locals. Ik ben het een beetje zat en als het me gevraagd wordt of ze met me op de foto mogen zeg ik ook even nee. Nu even niet. Tijdens het lopen naar de uitgang wordt Sander aangeklampt door een paar dames. Mogen we met jou op de foto? Vervolgens ook de vraag aan mij, nou vooruit maar. Later nog een paar meisjes die graag met mij vastgelegd willen worden. Het zal me niets verbazen als we straks op menig facebook account te zien zullen zijn. Het laatste pad naar de uitgang is bezaaid met verkopers. De mannen hebben een nieuwe truc. Vraag de verkoper of hij iets van jou wil kopen. Vanmiddag is het een flesje drinken van Sander. Haha, dan houden ze wel op. Thijs deed het gisteravond ook met een becak bestuurder. How much for your becak? Veelal wordt er hartelijk om gelachen en laat men je met rust. Goed idee dit :). We stappen weer in de bus richting Yogja. Dan is het tijd om te gaan betalen aan een jongen die voor de bestuurder werkt. Hij wil 20.000 roepia hebben voor 1 persoon. Op de heenreis hebben we voor precies dezelfde route 12.000 betaald. Er ontstaat een discussie, van Thijs geleerd om vooral te blijven lachen wat echt moeite kost. Ik kan die gast wel door de bus heen slingeren. Ineens praat meneer geen Engels en houdt hij vol dat we moeten dokken. Mooi niet! Ik krijg nog wat bijval van een Indonesische jongeman die voor me zit. Ik geef aan, ik betaal 24.000 voor twee personen, meer niet. Hij blijft drammen. Dan is Sander het zat, ik zie het aan de woede in zijn ogen. Het lijkt alsof San hem even door de bus gaat gooien…maar dat is maar schijn. Hij staat alleen even op. Als de jongen ziet dat Sander anderhalve kop groter is en de helft breder zegt de etterbak…it´s good, 12.000 okay. Wat een gezeur dit. Dat krijg je er nou van als er nergens prijzen staan vermeld en je ook geen ticket of ander bewijs van betaling krijgt. Maar goed, ook dit moet je meemaken en we leren weer voor een volgende keer. De bus stopt bij een ander busstation dan op de heenweg. We stappen een ´lijnbus´ in en lopen nog een stuk richting onze straat. Eerst maar eens even een hapje eten en dan is het voor de mannen weer tijd voor wat schaak en ik vermaak me prima met wat Zweedse tweestippen puzzels…haha. Zo maar eens een vlucht zoeken naar Bali, als het lukt vliegen Sander en ik maandag naar Denpasar. Thijs volgt later ivm zijn visum.