Expeditie 'Everest Base Camp' afgerond

Vrijdag 21 september 2012 - Namche Bazar - Debouche

We beginnen weer vroeg met een klim omhoog. We komen twee schoolkindjes tegen. De jongste, een jongetje, spreekt perfect Engels en vraagt ons waar we naar toe gaan en waar we vandaan komen. Bizar! Blijkbaar leren ze hier op privescholen al op jonge leeftijd Engels. We moeten nog even opstarten. Best pittig zo omhoog klimmen als je net wakker bent ;-). We komen door de mooiste dorpjes heen, houten huisjes met bijna in elk huisje wel een 'shop' waar ze chocola, frisdrank en water verkopen. Prachtige uitzichten vanaf de smalle, steenachtige paadjes. We lopen langs Stupa's en andere mooie gebedsrotsen. Dan ineens zegt onze gids...stop eens en kijk recht voor je uit. En ja hoor....DE TOP VAN EVEREST! Strak blauwe lucht, het begint snel te betrekken. We zijn net op tijd voor mooie foto's. Wat een geluk! Na een stuk klimmen gaan we door prachtige dalen met beekjes en watervallen. Waar we ook lopen, we verliezen de rivier eigenlijk geen moment uit het oog. De wolken komen en gaan dus af en toe worden we getrakteerd op mooie bergtoppen vol sneeuw. Dit is nu het dak van de wereld :-).

Het is een enorm pittige tocht met af en toe heftige stukken voor ons gevoel recht omhoog. Maar het moois om ons heen laat ons weer zien waar we het allemaal voor doen. De hangbruggen, de mensen en we zien de eerste Yaks voorbij komen. Wat een imposante beesten! Echt bizar! Lange haren en enorme koppen. Ook zien we wat fazanten in de bossen. Het pad is goed beloopbaar maar door het omhoog klimmen behoorlijk pittig. Dit in combinatie met de ademnood af en toe (we zitten inmiddels bijna op 3.800 meter) maakt het zwaar.

We zijn bijna bij ons eindpunt maar eerst nog een stop in Tengboche, voor een bezoek aan het Monastry. We mogen binnenkijken in het klooster en de gebedszaal. Een enorme boedha met aan de wanden allerlei gekleurde afbeeldingen van boedha en andere goden. Het spreekgestoelte is ook prachtig om te zien. Alle monnikken hebben hun eigen tafeltje waarop ze bidden en tot rust komen. Er liggen enorm dikke dekens op. Het is hier behoorlijk koud, dus begrijpelijk. En voor elke monnik een bijbel en een kommetje voor de rijst. We fotograferen ons suf. We praten nog even met een monnik en dan is het tijd om weer verder te gaan naar onze eindbestemming: Debouche. Onze tocht naar beneden worden we gevolgd door een hondje. Bij aankomst in de lodgje geven we het hondje een sultana. Die wordt gretig naar binnen gewerkt. Het is hier enorm koud, dus snel douchen en dan ons thermo ondergoed aan om een beetje warm te blijven. We kaarten met onze gids en drager en hebben de grootste lol. Nog even onze gewassen kleding drogen bij de kachel en dan lekker in de slaapzak.

Zaterdag 22 september 2012 - Debouche - Pheriche

Een enorm frisse start vanochtend. Wat is het hier koud zeg! Handschoenen aan en doorstappen maar. We lopen door de bossen heen, het pad is voornamelijk rots, boomstronk en wat aarde. Als we met onze neus uit de heerlijk ruikende bossen komen zien we weer de prachtige uitzichten op de besneeuwde bergtoppen. De paadjes worden smaller en lopen dwars langs afgrond. Heb gelukkig geen last van mijn hoogtevrees. Anders had ik hier echt pech gehad ;-). We zien weer een aantal Stupa's en gebedsrotsen. Waar je overigens linksom omheen moet lopen...anders gaat er van alles mis ;-). Dus dat doen we maar, we mogen nog een stukje omhoog en ongeluk kunnen we daarbij niet gebruiken. De weg wisselt zich af en toe wat af van paadjes langs afgronden met dorpjes. We zijn nu in Sherpa gebied gekomen. Van onze gids en drager leren we een nieuwe begroeting 'Tashi Dilek', hallo/dag in Sherpataal. We lopen langs boerenvelden waar weinig verbouwd kan worden behalve aardappels en een paar groentesoorten. Weer komen we yaks tegen op de paadjes en een hoop (niet zo fris ruikende) dragers met enorme vrachten op de rug. De rotsen waar we langs lolpen hebben soms prachtige beschilderingen met Boedha, heel kleurrijk. Het laatste stukje voor onze stop is weer een enorme klim. Als we eindelijk in Periche zijn, wanen we ons echt een beetje in primitiefland. Letterlijk 8 lodges en een paar huisjes en dit is het dorp. Ons onderkomen is erg primitief. De lodges hier worden binnen mum van tijd opgetrokken door lekker te metselen met zelf uitgehakte stenen die langs de rivier worden gevonden. Ze plempen er een paar houtenbalken op voor het dak, paar golfplaten en....klaar is je lodge. Iets van isolatie of comfort is dus niet echt voorhanden. Het is even slikken af en toe als je bibberend je slaapzak uitmoet om 's nachts naar de wc te gaan (die we overigens doortrekken door emmertjes water er doorheen te gieten ;). Maar de uitzichten en de mensen doen ons dit allemaal weer heel snel vergeten.

We lopen nog wat rond in het dorpje. We zien overal een soort bruine pannenkoekjes liggen. Dat blijkt yakpoep te zijn. Dat wordt verzameld, platgedrukt en in de zon te drogen gelegd. Ze maken daar brandstof van. Schijnt enorm te stinken als ze dat gebruiken, hebben we gelukkig nog niet meegemaakt. We spelen weer kaart en dan maar weer bijtijds naar bed. Het wordt weer een heftig dagje morgen.


Zondag 23 september 2012 - Pheriche - Lobuche (4.900 meter)

Uiteraard weer een koude en moeizame start vanochtend. Ook niet zo gek als je je bedenkt dat we om 7 uur, 7.30 beginnen met lopen. Het stuk dat we lopen is gelukkig nog even vlak. Vol rotsen en mos. Op de berghellingen staan allemaal yaks lekker te grazen. Het grappige is, elke keer als we op een vlak stuk lopen zegt Sander 'Wat is het toch leuk he hier'. En als we als een klimgeit naar boven moeten kijken we elkaar soms aan van 'Waar zijn we in godsnaam aan begonnen'. Haha. Na de prachtige brede vlakte, begint een pittige klim omhoog. San en ik praten elkaar er doorheen. Poepoe...heftig maar mooi dit avontuur!

De toppen komen steeds dichterbij. We zijn nu op 4.300 meter en dat merk je ook wel aan je adem. Het kost meer moeite om op adem te komen als je een stuk hebt geklommen. We zijn bijna bij ons pauzepunt. Maar eerst nog de rivier oversteken over een nogal gammel bruggetje. Een vrouwtje is de was aan het doen in de rivier met een stalen schaal. Ja, zo kan het ook. Waarom willen wij toch allemaal een wasmachine ;-). Bij onze theestop in Thokla hebben we weer ansluss met een hondje. We voeren hem koekjes. Hij volgt ons helemaal in onze klim naar boven, een behoorlijk stijle rots van 400 meter. Die ik voor het gemak maar even 'Heart attack hill' noem. We komen schuifelend boven. Op de top van deze rots staan allemaal monumenten voor overleden expeditiegangers. Stapels stenen met daaromheen gebedsvlaggetjes en een bordje erop met de naam van de overledene. Wel raar om zo te zien, best wel indrukwekkend. De hoogte begint ons wel een beetje meer te plagen. Behoorlijke koppijn. Gelukkig drinken we goed en eten we wat de gids aangeeft dat goed is hierboven. Gelukkig verder geen verschijnselen van hoogteziekte. Het dorpje waar we komen is weer een echt toeristendorp. Alleen maar lodges, geen locals. Het is behoorlijk druk. We komen een Ier en Amerikaan tegen die we in Namche hadden ontmoet. Ze kaarten gezellig mee en leren ons een nieuw spel. Dat wordt het spel van de rest van de tocht ;-). De wasfaciliteiten zijn hier steeds primitiever. Dat wordt dus even niet douchen maar wassen met babywashandjes. We snappen nu ook beter waarom de dragers zo heerlijk ruiken op deze hoogte ;-).

Maandag 24 september Lobuche - Gorakshep (5.300 meter)

En zo is het ineens de dag waar je al een paar dagen naar toe hebt gewandeld. Vandaag gaan we naar Everest Base Camp. Maar eerst nog een tocht te gaan naar Gorakshep, onze overnachtingsplek. We beginnen op vlakland. Je merkt wel dat je hoger zit. Geen bomen meer en de ondergrond is met name rotsen, wat lastiger lopen is. Er groeien wel wat bloemetjes op de rotsen, dat geeft de wat grauwe omgeving weer een gezellige kleur. We hebben weer enorm geluk met het weer, het is enorm helder. Het lopen gaat prima, totdat ik zie wat voor wand we weer op moeten gaan klimmen. Ik zie er als een 'berg' tegenop. Maar de gids en drager zeggen ons 'Bistari Bistari' wat 'langzaam, langzaam' betekent. Dus dat doen we, schuifelend en met veel stoppen naar boven. Ook hier bovenaan weer een aantal memorials voor gestorven Summiters.

We klimmen en klauteren over de rotsen en af en toe een grote stap over een beekje. De meeste watertjes hier onstaan door smeltwater van de ijswanden. Wat een bizarre omgeving dit. We komen aan in Gorakshep, de uitvalsbasis voor de mensen die echt naar de Summit van Everst gaan. Er liggen overal ladders die door de expeditiegangers worden gebruikt om het Khumbu icefield over te gaan en verder omhoog te klimmen. Dit maakt wel echt indruk op me. We gaan even wat lunchen. Ik begin me raarder te voelen. Had al koppijn maar heb niet zo'n trek in mijn eten en voel me misselijk en draaierig. Het zijn echt de zenuwen om de enorme tocht naar Everst Base Camp te gaan ondernemen. Ik heb het even te kwaad en een instortmomentje. Gelukkig is lieve San er die me moed inpraat. Ik ga er gewoon aan beginnen en als het niet lukt keer ik om. We gaan op weg. Ik voel me alweer beter. Het is lekker klimmen af en toe maar ons geploeter wordt al snel beloond met een uitzicht op de tentjes van Base Camp. Wat gaaf dit! Het is nog een enorm stuk lopen met een hoop gesnak naar adem maar dat maakt niet uit. We gaan naar Base Camp! We lopen nog een enorm end (een uur of twee) en dan zien we het stuk waar we gaan afdalen. We komen bij het punt wat symbolisch Base Camp is genoemd. We zijn er! De echte tentjes is nog een meter of 200 lopen over ijzige stukken dus dat wordt 'm niet. Wat cool dat we hier zijn, echt super! Het EBC memorial wordt door iedereen goed op de foto gezet. En door ons ook. Raar gevoel om hier te staan, hier is de hele klim onder andere om te doen geweest. Als dan ook nog een windje komt en de wolken wegblaast...komt de Summit van Everest ook nog eens in beeld. Wat is dit gaaf! Het is hier wel enorm koud en enorm veel wind. Aangezien we allemaal behoorlijk hoofdpijn hebben besluiten we aan de lange tocht terug te beginnen. De zuurstof in de lucht is ver te zoeken en mijn benen voelen als pudding. Maar niet teveel over nadenken en doorstappen. Ons gepuf wordt af en toe leuk onderbroken door een grap en een grol met de gids en drager. Dat vele stoppen van mij heeft ook als positief punt dat ik mooi een bergmuis heb gespot. Das toch leuk! Na zo'n drie uur lopen over rotsen, langs icefields en beken vol smeltwater komen we weer aan in onze lodge. We zijn gesloopt! Maar wat was het gaaf om daar geweest te zijn! Morgen gaan we ons klaarmaken voor onze tocht terug richting Lukla.