Bijzondere momenten

Zaterdag 29 september 2012 Katmandhu - Chitwan National Park

Aangezien we gisteren een beetje bonje hebben gehad met de organisatie (we voelden ons genaaid) van onze trektocht en bezoek aan het National Park is het enige wat we weten dat we om 6:45 uur moeten klaarstaan in de lobby. Dus dat doen we dan maar. En wie zit daar op ons te wachten? Verrassing...Santosh. Hij brengt ons naar de bus. Gezellig hoor! In het busstation ligt de krant, met het nieuws over de crash. Nu weten we ook de naam en toenaam van de slachtoffers...rotsituatie. Onze bus zou een luxe toeringcar zijn met airco...ik had het kunnen weten...luxe in een apenland is wat wij afthans noemen. Dus kapotte stoelen en geen airco maar ventilators. Ik zit precies achter een stoel die niet meer goed rechtop kan en lekker klem met mijn knieeen...fijn! Maar goed, snel proberen los te laten want ik heb er geen invloed op. De rit is een enorm gehobbel, met gaten in de weg, kris kras links en rechts rijden...en kippen, koeien en geiten ontwijken. De omgeving is hier totaal anders met allerlei vervallen huisjes, mensen die zich buiten wassen in de rivier en overal loslopende dieren. San vindt dat chaotische verkeer maar niks. Ik ben, opvallend genoeg, de rust zelve en laat het maar gewoon gebeuren. Gelukkig kunnen we snel uit de toeringcar, over in een klein busje met airco en beenruimte. Dat is een stuk relaxter. Na 6,5 uur hobbelen, ontwijken en toeteren zijn we in Sauraha, de gateway voor Chitwan National Park. Het zijn weer Cuba taferelen met allerlei mannen die met foldertjes wapperen. Door het gezeur van gisteren met de reisorganisatie heb ik helemaal niets van info, behalve een busticket. Dus ook geen idee met wie we mee moeten gaan. Ik bel Santosh en vraag hem de naam van onze lodge. We stappen in de jeep en rijden naar ons onderkomen. Onderweg komen we langs allemaal Tharu huisjes, gemaakt van olifantengras en klei. De lodge is prima, allemaal huisjes met een binnenterrein. Even relaxen voordat ons einde middag programma, de zonsondergang bij de rivier begint. Het is hier enorm heet en plakkerig, wat een overgang zeg! Lekker douchen en dan met onze 'groep' mee voor de voettocht. Eerst door het dorpje heen, waar Tharu huisjes worden afgewisseld met drank en eettentjes en excursie mogelijkheden. Het is een enorme toeristentoestand. Dat had ik niet verwacht! Bij de rivier zie ik wel de eerste krokodil, das toch leuk. Ben benieuwd wat de volgende dagen ons gaan brengen qua beesten :-)
Zondag 30 september 2012 Chitwan

We stappen in de jeep van de lodge op weg naar de jungle. Er liggen wat houten canoes klaar. Smalle bootjes waar we met 7 man in kunnen zitten. Prachtige rivier met heel veel groen maar weinig bloemen. We spotten een aantal mooie vogels en mijn favorieten...twee krokodillen :-) Het uitstappen uit de houten kano gaat nog wat zwabberig maar ik kom er droog uit. We lopen richting de jungle voor een tochtje van 1,5 uur. De gids doet erg goed zijn best om dieren te spotten en leuke verhalen te vertellen. Het is echt bloedheet en plakkerig en het theekransje van de medejunglewalkers lijkt wat in de weg te staan van het dieren spotten. Gelukkig zien we nog een aantal vogels, apen, termite mouds en als klap op de vuurpijl twee neushoorns op een afstand van 10 meter...gaaf! Helaas blijft het daar ook bij, we stappen door richting het Elephant Breeding Center. Een plek waar olifanten worden grootgebracht om te gaan werken als vervoermiddel in de toeristenindustrie vanaf hun vierde jaar. Dat geeft een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant wordt er gewerkt aan behoud van de olifanten aan de andere kant worden ze misbruikt voor het plezier van toeristen. En als ze niet werken liggen ze vast met 1 poot aan de ketting. Dat 25 jaar lang totdat ze met pensioen mogen en vrijgelaten worden in het park. Er is in ieder geval duidelijk te zien wat het voer is van olifanten....olifantengras. Een gras dat metershoog groeit en overal in het park te vinden is.

Na het Breeding Center stappen we terug in de jeep om richting het olifanten badderen te gaan. Ik heb er een hele andere voorstelling van dan het in werkelijkheid is. Een aantal olifanten op een rijtje, verzorgers/berijders die bovenop de kont van de olifant staan en de toerist die in de 'nek' van de olifant zit. De berijder geeft de olifant middels woorden commando's. Maar als er niet snel genoeg wordt geluisterd wordt er aan oren getrokken en met stokken met scherpe punten geprikt. Dit heb ik alleen pas door als ik net van de olifant af kom. San is het spuugzat dit toeristencircus en gaat een endje verderop zitten. Ik vond het wel bijzonder om eens zo dichtbij een olifant te zijn en de ruwe huid en stekelige haren te voelen. Dat is toch niet iets wat je iedere dag maar gewoon even kunt doen. Dus ook hier weer een dubbel gevoel. Bijzonder om eens mee te maken maar niet nodig dat dieren hiervoor op deze manier behandeld worden.

We lunchen bij de lodge. Aardige medewerkers die ook een paar woordjes Nederlands kunnen. Wel grappig om een Nepalees 'ik hou van jou, alleen van jou' te horen zingen ;-). Het valt op dat met name 1 bediende enorm servicegericht, correct en nederig is. We voelen ons er gewoon een beetje ongemakkelijk door...wij zijn toch geen 'Sir' en 'Madm'? We eten snel door want we hebben een volgende activiteit op het programma..een jeep safari. Ook hier weer een behoorlijk hoog toeristengehalte. Maar goed, wie weet spotten we nog een tijger. We worden, Nepali style, met 8 man in een jeep gepropt en beginnen de tocht door het groen. Heel veel groen, heel veel pad. We zien geen beest niks...dus San dommelt lekker in slaap en noemt het als hij wakker wordt 'Shitwan'. Als we wat dieper in het park komen en af en toe van het echte pad af gaan spotten we wat dieren: grijze slang (common snake), zwijn, aapjes, bambi-herten, vogels, ooievaars en leguaan. Maar helaas geen neushoorns of tijgers. Blijkbaar is het gras nu te hoog om dieren echt goed te kunnen zien. Ook zijn er, zeker in deze tijd, veel stropers actief die het gemunt hebben op de neushoorns en tijgers. Dus elke zoveel meter zijn er politie- en legerposten die patrouilleren en de boel in de gaten houden. Wel goed dat ze dat doen anders zijn de dieren echt zo uitgestorven hier. En dat zou jammer zijn!

Maandag 1 oktober 2012 Chitwan National Park

Een nacht met af en toe geen elektriciteit...dat merk je wel als het plakkerig warm is en de ventilator schiet uit. Maar goed, beter warm dan koud ;-). We doen het vanochtend rustig aan met een wandeling door het dorp. Een mix van winkeltjes die excursies regelen, mini supermarkten, lodges en Tharu huizen van klei en stro. Op veel plekken ligt vuilnis, rommel en elke zoveel meter ligt er wel een zwerfhond of scharrelen er kippen, eenden, geiten of koeien tussen de troep en viezigheid door. Het blijft bijzonder om te zien hoe een land zo anders kan zijn dan ons kleine, geregelde, overwegend schone Nederland. Na de lunch gaan we op pad voor de olifantensafari. Nog een leuke toeristenattractie om het park te verkennen. In de jeep voeren we nog wat gesprekken met de gids van de lodge over Tibet. De gehersenspoelde Chinezen die ook in de jeep zitten vinden toch echt dat Tibet 100% China is. Interessant toch hoe dat soort dingen gaan. En hoe hetgeen dat je meekrijgt in je dagelijkse omgeving bepaalt hoe je over bepaalde zaken denkt. Ik zie het toch echt als bezet gebied...en de Tibetanen ook volgens mij...

Zoals eigenlijk in elk land waar niet zoveel geregeld en gereguleerd is als bij ons, gaat nog wel eens iets mis. En zo ook bij onze trip. Er is maar 1 olifant gereserveerd en we hebben er drie nodig. Geduld is een schone zaak, dus maar even rustig wachten totdat we de olifant kunnen bestijgen. We klimmen een aantal trappetjes op naar het ' Elephant Embarkment Platform'. Gek idee...we gaan met 4 mensen + de olifantbestuurder, op de olifant. We zitten in een soort houten rekje, waar we met onze benen buitenboord hangen. De eerste paar stappen zijn gek. De olifant wordt bestuurd achter zijn oren. De bestuurder zit met blote voeten en regelt zo welke kant Ollie op loopt. Af en toe stopt Ollie even voor een hapje olifantengras. We zoeken ons suf naar dieren maar het enige wat we spotten zijn een aantal herten en een jungle chicken. Jammer genoeg geen tijgers of neushoorns. Maar wat wil je als je af en toe in een rijtje van 4 olifanten achter elkaar met kwebbelende mensen, probeert om wilde dieren te spotten. Onze gids doet in ieder geval heel goed zijn best om wat te vinden en zondert zich regelmatig af van de andere olifanten. Maar het mocht niet baten, het blijft bij herten en een jungle chicken.

Dinsdag 2 oktober 2012 - Chitwan - Kathmandu

Het is tijd om heet en plakkerig Chitwan te gaan verlaten. We worden door de lodge medewerker naar de bus gebracht. Blijkt onze bus vanaf een andere plek te vertrekken. Gelukkig zijn we nog op tijd. We rijden eerst met een minibusje met airco over de hobbelige wegen vol gaten. Af en toe bedenkt iemand ineens...hey, ik kan hier toch gewoon tol gaan vragen? En dan wordt er een slagboom geplaatst, provisorisch natuurlijk, en verwacht dat de chauffeur dan maar weer gewoon betaalt. Niets officieels, maar gewoon omdat het kan. Langs de weg staan veel bij elkaar geraapte huisjes van golfplaat. Heel veel meer is het niet. Men wast zich bij de waterpomp of rivier en koken gebeurt voor het huisje, direct aan de weg op een gasstelletje. Overal scharrelen weer beestjes en waar het kan hebben mensen weer wat bedacht om te verkopen. Het is soms erg lastig om te zien. Zeker nu we weten dat de overheid heeft bedacht dat de weg breder moet worden en alles wat er langs ligt gewoon wegveegt. Dus dat betekent weg huisjes, weg mensen. En dat zonder een nieuwe woonplaats. Omdat de Maoisten het willen voor hun veel te grote auto's leven steeds meer mensen zonder dak boven hoofd. De reis duurt lang en is erg warm en plakkerig. Af en toe staan we gerust 20 minuten stil op de smalle bergweggetjes waar beide kanten van het verkeer geen kant op kunnen. Dan gaat weer een automobilist de boel een beetje in goede banen leiden en we kunnen weer verder. En zo duurt de reis bijna 7 uur, voor een stukje van maar 145 km. Behoorlijk plakkerig komen we aan in het hotel. En wie zien we daar in de lobby? Kee, de schoonmoeder van Sander's tante. We hadden al rondgekeken en zij had al bericht voor ons achter gelaten, dus nu eindelijk gelukt dat we elkaar tegenkomen. Er zijn nog maar weinig kamers vrij maar toevallig de kamer naast Kee en een kennis van haar, Marianne, is nog vrij. Wel zo handig als we dingen willen afspreken voor wat bezoekjes aan de scholen en kinderhuizen van Kee. Erg leuk om haar weer te zien, zo'n enthousiast en energiek mens, super!

Woensdag 3 oktober 2012 Kathmandu

Vanochtend gaan we op stap met Kee en Marianne, op bezoek bij twee scholen en een kinderhuis hier in Kathmandu, opgericht door Kee. Eerst gaan we langs bij twee van de vier zussen, meiden die Kee van jongs af aan letterlijk van de dood gered heeft van de straat door ze scholing, onderdak en eten te geven. De meiden zijn goed terecht gekomen en hebben een voor Nepaleese begrippen, goede baan. We worden in het huis uitgenodigd waar een aantal zussen verblijven. Een kamertje waar alles in moet gebeuren, slapen, koken, leven en dat met een aantal volwassenen en kinderen. Omdat Kee veel heeft verteld over de achtergrond van de meiden, ik hun leefomstandigheid zie (zeer armoedig en klein voor onze begrippen) en de liefde tussen Kee en de meiden zie, heb ik het te kwaad. Kan me tranen niet binnenhouden en ik had het me nog wel zo voorgenomen! Dit is echt een te heftig verhaal om even zo te kunnen verwerken. Een van de meiden gaat met ons mee naar de school van Kee, wat nu een Government School is geworden. Een gebouw met allemaal behoorlijk kleine lokalen waar per lokaal een groep verblijft, in totaal 8 groepen. De kinderen zijn erg enthousiast dat we er zijn. We delen spulletjes uit. Van een collega heb ik een hele zak pennen meegekregen dus die deel ik in verschillende klassen uit. Te aandoenlijk hoe dankbaar en beleefd ze zijn. En dat allemaal in keurig Engels, want dat leren ze hier al vanaf groep 1. Alle lessen zijn in het Engels, op 1 les na die in Nepali wordt gegeven. Heel bijzonder om dit eens van zo dichtbij te zien. We lopen door naar de tweede school, wat nu een Private School is. Je ziet al aan het gebouw en de middelen dat dit een wat rijkere school is. Ook hier zijn alle kindjes erg enthousiast om ons te zien. We worden uitgenodigd in het kantoortje van de Principal voor een praatje en een kopje thee. En gelijk krijgen we een uitnodiging om vrijdag met hem te gaan eten in het kindertehuis waar hij ook verantwoordelijk voor is. We praten over het schoolsysteem, het politieke systeem van Nepal en de corruptie waar hij erg bang voor is. Interessante gesprekken die weer een betere kijk op het land geven. Hij neemt ons mee naar de overkant van de school, het kinderhuis (hostal) voor kinderen die geen ouders en/of huis hebben. De verschillende groepen kinderen slapen op leeftijd bij elkaar in gammele stapelbedjes. Per kamer slaapt er een Didi (juf) die alles in de gaten houdt en de kinderen wat discipline bijbrengt. Alle bedjes zijn keurig opgemaakt en elk kind heeft zijn eigen plekje in de kast en op de studeertafel. Een van de pleegkinderen van Kee, de dame die met ons is meegegaan, laat trots haar oude slaapplek in het huis zien. Heftig om het allemaal zo te zien maar wel goed dat Kee die mogelijkheid heeft gecreeerd voor kinderen die geen andere mogelijkheden hebben. We laten op de kussens in een van de meidenkamers een zeepje achter. Een pittige ochtend zo met een hoop indrukken.

We lopen nog met Kee en haar pleegdochter mee richting de juwelier. Het meisje krijgt voor haar dochtertje twee enkelbandjes. Dat wordt vanuit de moederskant gedoneerd als een meisje 5 maanden oud is en het kind draagt dit totdat het naar school gaat. Aangezien het meisje zelf geen middelen heeft, haar moeder invalide is en zonder inkomen zit en haar vader is overleden, is Kee degene die dit voor haar aanschaft. Dit helpt het meisje ook weer om in aanzien te stijgen bij haar schoonfamilie als ze terugkeert naar het dorp waar ze nu woont. En als er iets belangrijk is in Nepal, waar nog steeds een kastensysteem geldt, dan is het wel aanzien.

Kee gaat in het hotel even rusten, wij pakken de taxi naar een tempel, eentje die gebouwd is op een heuvel en uitkijkt over de stad: Swayambunath. Een hele klim omhoog, zo'n 350 treden, langs allemaal toeristenprullaria. Ook nog een hoop apen onderweg naar boven. Het heet dus niet voor niets ook wel de monkey temple. Er is een speciale viering aan de gang. Overal op de tempelgrond zitten dames in een geel gewaad met een offerbakje voor zich, een gele draad vasthoudend. Er blijkt een of andere viering te zijn voor een god. Bijzonder gezicht. We lopen rond, mooie stukken tempel maar ook op heel veel plekken echt smerig. Zal wel door al het geoffer van eten komen en al het ongedierte wat daar op afkomt. Dan stappen we weer in de taxi richting Durbar Square, een plein met tempels met mooi houtsierwerk. Een belangrijk plein voor Kathmandu. Het staat op de lijst van werelderfgoederen van Unesco en het huis van de levende godin...de Kumari, staat hier. En laat het nu net een feestdag zijn vandaag. Alle trappen van de tempels zijn bezaaid met mensen, vandaag komt de Kumari haar huis uit. Een bijzondere dag voor Nepali en toeristen. En dat is te merken. Overal politie en een enorme drukte. Wij worden aan de kant gesommeerd. Er moet een pad vrij worden gehouden. Later begrijpen we waarom: de Kumari wordt via deze weg naar haar huis gedragen. Laten wij nu net langs die route staan en haar vanaf 1 meter afstand kunnen bekijken. San maakt een paar mooie foto's, erg bijzonder dit. Ik vraag nog wat dingen over de Kumari aan omstanders, een bijzonder verhaal zo'n levende godin die niet op straat mag lopen, zich niet mag bezeren. Anders is ze niet heilig meer. Wij zijn daar als Nederlanders toch iets te nuchter voor denk ik, zo'n levende godin.