Toeristische trekpleister van Nepal: Chitwan

Dinsdag 25 september 2012 - Gorak Shep - Pheriche

We hebben een enorme koude nacht achter de rug. En vooral ik nog behoorlijk zwabberige benen van die dagen lopen. Ik ben echt heel blij dat we hebben besloten om vanochtend (4:30 uur) de Kala Patta (zwarte rots) niet te beklimmen voor een uitzicht op Everest. De helse klimmen van de afgelopen dagen (ik noem ze voor het gemak nog maar even Heart Attack Hills) eisen nu een beetje hun tol als ik zo mijn lijf voel. Gelukkig worden we nu vooral getrakteerd op afdalingen. Dus dat is fijn! Het gaat allemaal prima, wel moet ik rustig aan blijven lopen. Met al die losse stenen op het pad en mijn soms wat lompe lopen heb ik nog weleens een uitglijer ;-). We steken een beekje over, ontstaan uit smelwater van de ijsblokken. Het is hier zo koud dat er zelfs een ijslaag op een deel van de keien ligt. Rustig aan dus!

We lopen nu een stuk vlotter, de spieren zijn warm en de lucht wordt minder ijl. Dat scheelt een hoop zeg! Weer wat beter kunnen ademen. Wel stoppen we nog hier en daar. Het lopen blijft vermoeiend. De heart attack hills van de afgelopen dagen mogen we weer af. Ik kijk terug omhoog. Heb ik dit echt gelopen? Bizar! We worden nog even gevolgd door het hondje van twee dagen geleden. We geven hem nog wat eten. Nog even een theestop in Thokla en dan echt het laatste flinke stuk naar beneden. Het waait behoorlijk maar wel een mooie blauwe lucht. Aangekomen in de lodge staat Bihr (onze drager) te stuiteren. Jullie willen toch wassen? Kom kom! Ik help jullie! En zo zitten we dan, op onze hurken, Nepali stijl onze was te doen. In een grote stalen kom, water van de rivier en soppen en spoelen maar :-). We zijn bekaf. Alles leggen we te drogen op de stenen en dan tijd om te relaxen!

Woensdag 26 september 2012 Pheriche (4.240 mtr) - Namche (3.440 mtr)

We zijn weer begonnen met een klim. Het is hier nog erg koud dus ik heb 5 lagen kleding over elkaar aan. Het is gelukkig wel helder weer. We genieten nog even goed van de mooie utzichten. Een lange toch staat er vandaag op het programma. Ik had gehoopt op veel afdalingen maar er zit toch ook nog een hoop klimmen bij. Ongelooflijk hoe snel je dingen vergeet na een paar dagen lopen. Dit stuk zijn we toch ook echt heen gekomen! Het landschap gaat over van kaal en rotsen in bomen en aarde ondergrond. Heerlijk weer die frisse bomenlucht. We hebben het enorm zwaar maar moeten doorzetten. Onderweg zien we op een berg een hele groep (met uitsterven bedreigde) muskusherten. Mooie beesten die met alle gemak van de wereld klimmen en klauteren. Ook merken we heel duideljk dat het toerisenseizoen is begonnen. Een hoop wandelaars die net aan de tocht beginnen. En dit zijn met name mensen die bedacht hebben om yaks en zopke in te zetten ipv dragers. Ik kan het niet helpen maar blijf me boos maken om de manier waarop men hier soms met de dieren omgaat. De dieren lopen prima door maar moeten alsnog een tand harder. En dat gaat dan fijn met een tik of mep. Jakkes! Heb met de hijgende beestjes te doen. Maar goed, dat schelden wat ik hardop doe als de boeren langslopen moet ik maar beter niet doen volgens onze gids ;-). Niet zo handig om die mannen boos te maken...

Verder leren we dat de vrouwelijke variant van yak een nak is. Dus feitelijk is Yak boterthee, Nak boterthee -). Sander leert steeds meer Nepali woordjes. Druk aan het oefenen met Santosh en Bihr, die enorm moeten lachen om de uitspraken en halve zinnen. Hoe lager we komen, hoe meer toeristen zich de berg opduwen. Met name hele legers Amerikanen en Israeli. Vooral de Yanks echt verschrikkelijke lui...luidruchtig, grote verhalen en vooral met zichzelf bezig. We zijn zo blij dat we niet met dat hele spul die bergen op zijn gekomen! Het laatste stuk van onze tocht gaat lettelijk met ons hoofd in de wolken...apart. Santosh heeft voor ons een luxe kamer geregeld met eigen wc en wastafel. Heerlijk nu gewoon even op je blote voeten uit je slaapzak naar het toilet als je 's nachts nodig moet....fijn :-)

Donderdag 27 september 2012 Namche (3.440 mtr) - Lukla (2.840 mtr)

Een heftige tocht naar beneden staat op ons programma. In het begin dalen we veel, door de prachtige bossen. Maar dat dalen wordt al vrij vlot ingeruild voor klimmen, klimmen en nog eens klimmen. In mijn gedachten was dit stuk toch echt heel veel makkelijker ;-). We komen af en toe mensen van de heenweg tegen waar we even kort mee praten. Veel van onze paadjes gaan rakelings langs de afgrond. Het gaat prima met mijn hoogtevrees, geen last van. Maar als San even flauw doet door bij een randje te gaan staan etteren vind ik dat toch behoorlijk griezelig! De tocht eindigt met een klim omhoog naar het dorpje Lukla. Waar langs het pad een monument staat voor een in 2008 neergestort vliegtuig met toeristen. Gedver! Op dat moment weten we nog niet wat er de volgende dag staat te gebeuren....In Lukla is het enorm druk met allemaal winkeltjes met trekkersspullen, eten, drinken en internet. Dat kunnen we ons niet herinneren van de heenweg. We internetten even wat. Dan tijd voor het avondeten. En natuurlijk een potje kaarten met onze gids en drager. Als de gids even buiten aan het bellen is, gedraagt een andere gids zich enorm autoritair tegenover onze drager en sommeert hem om een halve meter op te schuiven op een manier waar je u tegen zegt. We zijn te erg met stomheid geslagen om er iets van te zeggen. Als onze gids Santosh terugkomt, zeggen we er iets van. En de betreffende gids heeft de rest van de avond vuile blikken gekregen van Sander. Dat wordt een klacht indienen bij het bureau van de betreffende gids. We laten onze drager Bihr hier vanavond achter, hij woont hier. Dus we geven hem een flinke fooi, Sander's pet en 'buff' en gaan lekker slapen.

Vrijdag 28 september 2012 Lukla - Kathmandu

De grootste kans op een succesvolle vlucht van Lukla naar Kathmandu heb je in de morgen. Het is helder weer, dus we zijn vol goede hoop dat we vandaag terug kunnen naar Kathmandu. Een groot mierennest op het vliegveld. Wat overigens qua checks e.d. beter geregeld is dan nationaal vliegen vanaf Kathmandu. We komen weer wat mensen tegen van eerder tijdens onze tocht. We wisselen wat ervaringen uit. En dan is het wachten op onze vlucht. Het is de 4e van onze luchtvaartmaatschappij vandaag. Maar we zitten maar te wachten en wachten totdat er vliegtuigjes binnenkomen. Er is er tot nu toe 1tje geweest, dus vlucht 1 van Tara Air is vertrokken. Maar het toestel komt maar niet terug. Het enige wat er binnenkomt is tweemaal een helikopter. Wat is er toch aan de hand? En dan horen we van een Ier dat er een ongeluk is gebeurd bij Kathmandu met een vlucht naar Lukla. Een toestel van Sita Air is neergestort. Alle 19 inzittenden zijn omgekomen, waarvan ongeveer 2/3 toeristen. Gedverdemme! Dat hadden wij gewoon kunnen zijn, wij hebben diezelfde heenvlucht anderhalve week geleden gemaakt. Onze gids had ons niets gezegd om ons niet bezorgd te maken maar ja, dit soort nieuws gaat nogal rap onder toeristen die op een vliegtuig zitten te wachten. En wij mogen nog! Met een lichte knik in de knietjes stap ik het vliegtuig in. San is nuchter maar ik heb toch een beetje raar gevoel. Als dat maar goed gaat met de half opgepompte bandjes en missende knopjes in het toestel. In NL had dit toestel in ieder geval nooit mogen vliegen...We komen gelukkig heelhuids aan op Kathmandu airport. Even geen binnenlandse vluchten meer in apenlanden.

Het neergestorte vliegtuig is het gesprek van de dag en ook op het nieuws is het allemaal tot in detail na te kijken. Die mensen hier laten zelfs de verkoolde lijken zien...gadver! Het lijkt onze gids niet zo te beroeren, dit soort dingen gebeuren nou eenmaal. Dus ik leg het ook maar naast me neer. We frissen ons even op en dan komt Santosh ons ophalen. De tocht zit erop, hij is vrij maar wil ons uitnodigen om mee te gaan naar zijn kamer. Zijn dochter is vandaag 5 maanden (28/04/2012 geboren) en dat is een speciale feestdag in Nepal bij de Hindu. Erg bijzonder dat wij mogen komen. We kriskrassen het enorm drukke Kathmandu door en komen dan in het rustigere stuk terecht waar Santosh met zijn vrouw en dochter woont. We schrikken behoorlijk als we binnenstappen. Het is letterlijk een kamer, van zo'n 8 m2 waar alles in staat. Een bed, babybedje, kast, keukenblok. En geen stromend water maar een emmer met een kraantje erop. Jeetje...wat een armoe...niet eens een matras om op te slapen maar een houten plank met een laken eromheen. Alles ziet er smoezelig uit. Maar wat een gastvrijheid. We krijgen een enorm bord met eten, heerlijk. Er is geen tafel dus we zitten met z'n allen op de grond. Ik bijna met mijn voeten in het bord van Sander ;-). Het kindje heeft een Tika (rode stip) op haar hoofd en oogpotlood. Raar om te zien bij een klein kindje. Maar dat hoort hier. Het meisje is niet zo onder de indruk van de eerste hapjes rijst en valt al gauw in slaap. Dus wij gaan weer op pad met Santosh, richting hotel. We nemen afscheid. Wij gaan nog even lekker doo r de stad heen struinen en wat eten. En dan is het weer tijd om in te pakken voor het volgende avontuur....Chitwan National Park.

Zaterdag 29 september 2012 Katmandhu - Chitwan National Park

Aangezien we gisteren