Dat was het dan weer :-(

Zaterdag 03/09/2011 Cienfuegos

We zijn rustig opgestaan en krijgen weer een heerlijk ontbijtje voorgeschoteld. Het is tijd om een rustig dagje in te lassen. We lopen wat rond in de stad. Er hangt een goeie sfeer, een enorm drukke winkelstraat die net op de Lijnbaan in Rotterdam lijkt qua hoeveelheid mensen. In een hotel gaan we even internetten en zoeken dan contact met Robert. Hij staat in de rij bij de bank om geld te wisselen. Wij hebben geen zin in die rij en wisselen bij het hotel waar we internetten. We lopen even langs bij Robert. De rij schiet nog niet echt op. We wachten op een randje. Daar zitten een paar 'zwerf'achtige mannetjes een beetje met elkaar te kletsen. Een ouwe baas zonder tanden (maar twee aan de onderkant en verder niets), met kapotte kleren en niet zo frisruikend begint in goed Engels een verhaal. Hij is redelijk goed te begrijpen met dat geslis...haha. We raken ook aan de praat met zijn vrienden. Een aantal zijn muzikant. Ze vragen of wij instrumenten bespelen en stoppen Sander een gitaar in zijn handen. Hij speelt wat en voor we het weten staan er een paar mensen stil om er naar te luisteren. Sander geeft snel de gitaar terug aan de man, te overdonderd van al die aandacht om zijn gepingel. De man swingt de pan uit met zijn gitaar, lachen dit zo op straat! Hij en zijn vriend nodigen ons uit voor de lunch in een restaurantje waar ze moeten optreden. Wij geven aan misschien later te komen omdat we even op Robert wachten. We hebben zo met de ouwe baas te doen, in zijn oude kloffie...dat we besluiten hem 10 CUC (7-8 euro) te geven. Hij is helemaal overdonderd. Niet heel gek als je ziet dat een maandsalaris voor sommigen hier 8 CUC is. En wij denken...ach...wij kunnen het missen!

We gaan effe lunchen en dan naar een zwembad bij een hotel. We kunnen daar tegen een kleine betaling lekker zwemmen en cocktails drinken. Het weer betrekt een beetje dus we vertrekken naar het dakterras van het hotel. Prachtig uitzicht over de stad hier. De barman probeert weer een doosje sigaren te slijten...sneaky praktijken..want hij doet het pas als zijn twee collega's even weg zijn..Ach...zo is Cuba! We lopen naar huis voor het eten. De ouwe baas is nergens meer te zien. Die is vast aan het feesten met zijn maten van zijn 10 CUC ;-). Het is hem gegund! Het nieuws van onze donatie is blijkbaar snel gegaan want ineens vragen een paar mannetjes ons om geld wat de hele tijd hier nog niet gebeurd is. Te grappig! maar daar beginnen we niet aan. Sander en Robert hebben zin om nog even op stap te gaan. Ik voel me niet zo fit dus sla even over en ga lekker tukken.

Zondag 04/09/2011 Cienfuegos --> Trinidad

We nemen afscheid van onze casa ouders met drie dikke zoenen. We hebben gelukkig maar een korte reis voor de boeg. Prachtige omgeving ook hier weer, we zijn inmiddels in de Sierre de Escambray. Bij aankomst in Trinidad is het echt een chaos. Niet te geloven hoeveel mensen om je aandacht kunnen schreeuwen bij een busstation. Ik begin een beetje te begrijpen hoe een ster zich moet voelen. Wat vervelend dit. We zeggen beleefd nee en dank je wel tegen iedereen maar 1 dame is volhardend en ze blijft ons maar achtervolgen. Volop irritant dit! We zeggen we 10 keer dat we geen interesse hebben maar het is praten tegen dovemans oren. Door dit gedoe lopen we compleet de verkeerde kant op...lekker handig ;-). We komen bij het centrum aan en gaan bij een pleintje met live muziek wat drinken. Gezellig stukje stad. Sander en ik besluiten, nadat we een casa hebben gevonden, om samen door de stad te lopen. Robert gaat zijn roes uitslapen van de avond ervoor. Trinidad is een van de steden op de Unesco lijst. Heel eerlijk hebben wij nog geen idee waarom. Er is 1 pleintje met een paar gebouwen die echt prachtig zijn maar de rest van de stad is viezig en de huizen zien er krakkemikkig en niet goed onderhouden uit. Misschien dat we het morgen met een frisse blik anders zien? Het is hier ook weer enorm qua gebedel en armoede. We eten 's avonds in onze casa. Deze dame zit vol humor. Ze praat langzaam van zichzelf dus het is makkelijk te volgen. We drinken een drankje op het plein. We verwachten dat er een paar tafeltjes bezet zijn maar het complete plein, inclusief de trappen, zit vol met toeristen en Cubanen. Gemoedelijk gemixt naar de live muziek te luisteren en van de salsa aan het geniteten.

Maandag 05/09/2011 Trinidad

Vandaag gaan we op pad met een stoomtrein door de Valle de dos Ingenios. Een oude trein met houten bankjes. Ook hier weer prachtige uitzichten Onderweg wordt de trein bijgevuld met water, allemaal lekker ouderwets nog zo. Als we weer gaan rijden klotst de helft er weer uit...je vraagt je af waarom dan vullen..maar ja...zo is Cuba ;-). We stoppen in een dorpje. Hier komt die trein elke dag dus ze weten precies wanneer ze iemend kunnen verwachten. Overal staan kraampjes met toeristenrommel. We lopen snel door om wat te gaan drinken in het enige restaurantje in het dorpje. Ook dit dorpje barst weer van de armoe. Hoe kan het toch, overal die ellende met een zogenaam sociaal systeem. De mannen klimmen de toren op, die uitzicht geeft over het hele Valle de dos Ingenios. Ik klim een paar trappetjes op maar houd het dan voor gezien. Het krakt en wiebelt me teveel en dan komt toch die hoogtevrees weer een beetje om de hoek zetten. Bij terugkomst bij de trein ook weer een aantal mannejtes die hun spullen willen slijten. Wij hebben er geen behoefte aan. Eentje heeft van palmbladeren sprinkhanen gevouwen. Heel knap, dat wel. Hij geeft er eentje aan me, for goodluck. Ben op mijn hoede, hij zegt er niets voor te willen hebben. Ja ja...totdat we weggaan en hij een zielig verhaal begint over een ziek kindje en een peso wil hebben. Ik geef snel de sprinkhaan terug. Waarom toch steeds die zielige kinderverhalen? Eigenlijk moet je, als je jezelf al niet eens kunt onderhouden, ook geen kinderen op de wereld zetten of dieren nemen. Maar goed, zo denk ik erover.

We gaan verder met de trein. Onderweg bedelen een paar kids om snoep. Ik gooi een pakje kauwgom naar ze toe waar ze bovenop duiken..haha. We stoppen nog bij een koloniaal huis. Eigenlijk niet heel bijzonder. Het is zo slecht onderhouden, zonde gewoon. De muren waren ooit mooi beschilderd maar door de staat van onderhoud is daar niets meer van te zien. Na de treinreis lopen we nog even door de stad. Er is een begrafenisstoet. Een wagen vol met bloemen en een stoet van mensen te voet er achteraan. allemaal een paraplu boven het hoofd tegen de warmte. We maken heel stiekem een foto. We drinken nog wat op het pleintje. Twee Cubanen gaan naast ons een andere tafel neerzetten terwijl het hele terras leeg is. Wij weer wantrouwend natuurlijk. Wat moeten die lui precies hier. Let op je tasje :-). Ze zitten een potje domino te spelen en vragen Robert om mee te doen. San en ik kijken liever nog even toe. Op een gegeven moment gaan wij er ook bij zitten. Blijken hele sympathieke jongens te zijn. Ze willen helemaal niets van ons, alleen een spelletje spelen. 1 van de jongens heeft een Nederlands boekje 'Hoe en Wat in Spaans'. Heeft hij van een kennis uit NL gekregen...haha. Te maf om een Cubaan dat te zien lezen en NL horen praten. We geven de mannen een kaartspel, ze kunnen dat hier neit kopen maar zijn er gek op! Na heel veel potjes domino gaan we huiswaarts. Weer lekker eten in onze casa. We spreken met de mannen af om ze in de avond weer op het plein te zien. We praten honderduit over internet, politiek, hun situatie, de verschillen met NL. Erg interessant om dit nu eens zo te horen.

Dinsdag 06/09/2011 Trinidad --> Santiago

We zitten de hele dag in de bus (12 uur). Aanvankelijk wilden we uitstappen in Holguin maar bedenken ons onderweg. Het is toch makkelijker om over Santiago richting Baracao te gaan. Het landschap onderweg wordt steeds platter en oogt behoorlijk Nederlands. Veel fruit- en groentetelers en veebedrijven. Dus ja...best Nederlands..haha. Onderweg rijden we langs een busstation waar een Nederlandse RET bus staat met daarop bestemming 'garage Sluisjesdijk'. Is dat niet bij jou om de hoek paps? De chauffeur stopt regelmatig om zijn boodschappen te halen. Weer typisch Cubaans. Er wordt niets gezegd, de bus zetten ze stil op een weg en dan laden ze de ene keer fruit in, dan weer een deur...het kan allemaal niet op. En dat een keer of 10 tijdens je busreis. Geen Cubaan kijkt er vanop maar wij vinden het toch wel een beetje apart. De busschauffeur zorgt prima voor zichzelf maar wij passagiers krijgen maar 1 stop in de ochtend om wat te eten (11 uur in de ochtend) en tot in de avond hebben we geen kans meer om wat te eten te regelen. Das ff minder. Hongerig en behoorlijk afgemat van de busreis komen we in Santiago aan. Het is donker en nog bloedje heet. Ook hier een chaos van taxichauffeurs en casa eigenaren. We verbazen ons wederom over de Cubaanse manier van doen. We moeten wachten op onze koffers, er moet eerst een mannetje de koffers op een karretje doen en die naar binnen rijden en dan 1 voor 1 gaan uitdelen. Terwijl er maar 1 bus is aangekomen en er 5 koffers uitgeladen moeten worden. Sander trekt dit niet en trekt zo onze koffers uit het ruim, een schreeuwende Cubaan achterlatend..haha. Dat apensysteem ;-). Als we buiten komen worden we belaagd door iedereen en aangeraakt. Als er iets is waar je niet op zit te wachten als je honger hebt en twaalf uur bus achter de rug is het wel Cubanen die aan je zitten. We worden weer een km lang achtervolgd door casa eigenaren en taxichauffeurs. Totdat we een zijweggetje nemen en we ze afschudden. We vinden een casa in het centrum van de stad. Een familiehuis met drie families bij elkaar. We droppen onze spullen en weten niet hoe snel we de stad in moeten duiken om wat te eten. Gezien het tijdstip (22 uur) zijn alle restaurantjes dicht. Het wordt dus de Cubaanse Mac, El Rapido, met een pizaatje. Als we even zitten komen de Engelse Rachel en Ierse Shaun aangelopen, die kennen we uit de bus. We gaan wat met elkaar drinken. De Ier blijkt uit Belfast te komen en een aantal mensen die ik ook ken, daar te kennen. Wat een klein wereldje weer.

Woensdag 07/09/2011 Santiago de Cuba

We hebben net ons ontbijt naar binnen gewerkt en de immigratieinspecteur staat voor de deur...vreemd. We zijn hier nog geen 8 uur en we worden gelijk gecontroleerd. Sander maakt stiekem wat foto's. We wisselen van casa. Ze hadden geen plek voor twee nachten. Dus ze brengen ons naar een bevriende dame. De man van onze casa loopt mee. Wat een smerige stad is dit. Waar je ook loopt je krijgt een hap uitlaatgas naar binnen...jakkes. En vuilinis op straat is ook meer regel dan uitzondering. Wat een ranzigheid hier. Dat is wel even anders dan de plaatsen waar we tot nu toe zijn geweest. Ons neiuwe casa is ook weer prima. Ze hebben een 3 maanden oude herder. Dus daar moeten we natuurlijk mee spelen. Dan de stad in, op zoek naar mooie bezienswaardigheden. Er is ook hier weer een redelijke opdringerigheid qua taxi's. Alleen weten ze hier niet van het antwoord nee. Dus San maakt maar grapjes dat hij zelf een taxi heeft of een casa. Ze moeten erom lachen en houden op. De mooie bezienswaardigheden zijn niet echt te vinden. Er zijn wel wat mooie gebouwen maar het meeste is vergane glorie. Echt zonde dat ze alles zo verwaarlozen. Half ingestorte verdiepingen, ramen eruit, daken ingestort en afbladderende verf. What a waist! Weer een bewijs van het korte termijn denken van dit land. Na veel straten op en af te hebben gelopen (en bergje op, bergje af)Zien we nog wat moois, de oceaan. hier even op adem komen van die uitlaatgassen. Dan weer terug richtnig stad. Ook hier zoveel armoede, zwerfhonden en zwerf en bedelmensen. Om triest van te worden. We zijn de vuiligheid zat en duiken een terras op. We willen wat eten. Hier staat een uitgebreide menukaart maar er is niets van te krijgen. Ook weer typisch Cuba. We gaan door naar het volgende terras waar we wel wat kunnen eten. Iets simpels maar prima te doen. We worden een paar keer aangesproken met gebedel om blikjes, willen trucjes verkopen of gewoon geld hebben. Je kunt dus echt niet rustig zitten hier. Deze plek is het ergste tot nu toe. Het percentage zwarte Cubanen lijkt hier ook vele malen hoger. Er zijn bijna geen lichte Cubanen hier. Als we effe zitten komen de twee Israelische meisjes uit de bus aangelopen. Ze hebben een Cubaan bij zich. Een dokter die ze gisteravond hebben ontmoet. Ze komen bij ons zitten en we kletsen wat af. We krijgen nog wat handige tips van de dokter. Altijd handig! Wij willen even op internet, Robert blijft op het terras. Na ons internetgebeuren lopen we richting een supermarktje voor wat drinken en knabbels. De bedoeling is om dat rustig te nuttigen in het nabijgelegen parkje. Maar we zitten nog geen minuut of het gebedel begint weer en een aantal mensen gaan quasi onopvallend (uhuhu) tegenover of naast ons zitten. Het hele parkje heeft nog genoeg bankjes maar ze meoten precries bij ons zitten. Ze beginnen weer de standaard onzin praatjes en wij zijn het imiddels spuug zat. je kunt niet eens even rustig een drankje drinken zonder, niet overdreven, 5 keer lastig te zijn gevallen. We staan op en lopen snel verder. Het leuke om te zien hier is de groep Cubanen die een schaakwedstrijdje houden. Ze zijn hier echt gek op spelletjes. We lope nnog een rondje door de stad en verbazen ons over het Amerikaanse aanbod in de winkels. Alle winkels zijn van de staat en de staat haat de US. Dus hoe zit dat? I am lost!

Op het terrass zitetn de Israelische meisjes Sharon en Mi9chal nog met Robert en de dokter. We gaan er weer bij zitten en kletsen wat. Krijgen nog wat tips van de Cubaan. Er komt een tekenaar langs die eerst Sander en dan Robert tekent. Vragen nergens om maar krijgen dan ineens weer een tekening op tafel waar4 de tekenaar geld voor wil. Ook wordt er regelmatig door zwervers/bedelaars gevraag om lege blikjes. Ze krijgen er hier geld voor per kilo.

We willen gaan eten. Aangezien de Cubaan er nog zit vraag ik hem of hij mee wil eten. De anderen waarschuwen me dat hij de middag op het terras niets betaald heeft en dat hij bij het avondeten waarschijnlijk ook verwacht dat we gaan betalen. Shit...hoe regelen we dit. Niemand heeft er zin in voor hem te moeten dokken .Maar hoe zeg je dat? WE hadden een tijd en plaats afgesproken maar we spreken met de Israelische meisjes wat anders af. Het is lullig maar is niet anders. We gaan douchen en spreken met de meiden af bij een paladar (prive restaurantje) vlakbij ons casa. Heerlijk traditioneel eten, een heel bord met vis, buikje vol voor EUR 3,20, inclusief een biertje. Na het eten gaan we nog met elkaar wat drinken. Op zoeke naar levende muziek. Maar de stad van muziek, waar alle mzuekstromingen ontstaaan zijn, heeft geen livemuziek hier in hartje stad. Vreemd!