Jungle fever!

Donderdag 10 maart Cusco - Puerto Maldonado

We staan redelijk bijtijds op om naar het vliegveld te gaan. Als we de vrouw van het hotel spreken, blijkt dat het mens van Pure Peru nog drie keer voor ons gebeld heeft.
Maar goed dat ik had aangegeven bij haar dat ik haar niet meer wou spreken. Dus ze heeft gezegd dat we uitgecheckt zijn en weg. Ook weer opgelost! We rijden met de taxi naar het vliegveld, het is ook hier al vroeg weer een drukte van jewelste op de straten. We hebben van het reisbureau in Cusco al uitgeprinte boarding passen gekregen. Lopen gelijk naar de balie voor afgifte van koffers. Daar aangekomen blijken we bij de verkeerde maatschappij te staan ;-). Dat begint gelijk goed....haha. Na een uur vertraging kunnen we gaan boarden. Het was blijkbaar noodweer 500 km verderop op onze eindbestemming, waardoor we niet konden vertrekken. Maar bij aankomst is daar helemaal niets van te zien. Het is warm, droog en de omgeving toont geen tekenen van recente regenval. Zo'n andere wereld waar we uit het vliegtuig stappen, welkom in The jungle! Een ouder Nederlands stel, type ANWB setje, is verbaasd dat we nog geen lodge of onderkomen geboekt hebben. Je kunt toch niet ongepland ergens naartoe reizen? Haha, duidelijk geen reizigers die van avontuur houden. We worden op het vliegveld aangesproken door een dame van de VVV. Wel zo praktisch om te weten wat door hen goedgekeurde accomodaties en boekingskantoren zijn. Buiten staan er allerlei brommertaxi's te wachten, soort van Tuk Tuk's. Aad had al gezegd daar eens in te willen, dus het komt mooi uit dat ze hier klaar staan. Kunnen we ons mooi naar ons hotel laten brengen. Het hotel staat vol met nationale politie, blijkbaar nodig hier. Al lijkt het echt overdreven, aangezien er hekwerk om het hotel heen staat en de agenten een beetje met hun telefoon staan te spelen. Het is maar een 3-sterren hotel met heel verschillende kamers en uiteenlopende prijsklassen. Dus wij snappen de commotie niet zo. We lopen lekker rond door de stad, op zoek naar boekingsbureau's voor een paar dagen jungle. Nu komen de poncho's goed van pas, het is lekker aan het regenen en warm tegelijk. We komen richting een brug die de weg naar Brazilië aangeeft, dat moet dan wel heel erg dichtbij liggen. De rivier Madre de Dios is wild, dat belooft wat voor de komende dagen. De boekingsbureau's bieden eigenlijk allemaal hetzelfde, ook hier kent men geen onderscheid. De prijzen variëren licht en enige onderscheid is de locatie van de lodges. We besluiten even ergens een biertje te gaan drinken en dan de keuze te maken. In de bar raken we in gesprek met een Peruaan, die gids blijkt te zijn. Hij werkt voor diverse bureaus als freelancer en raadt ons Carlos Amazon Tours aan. Daar gaan we straks dan maar eens boeken. Maar niet voordat Aad z'n DJ skills heeft laten zien. De muziek bevalt hem niet dus hij kruipt wel even achter de draaitafel...haha. We pinnen dollars om de Tour te betalen, lopen naar het bureau en na wat onderhandelen boeken we een 5 daags verblijf in een lodge met excursies. Nog even wat eten in ons hotel, zo'n uitgebreide kaart dat we niet kunnen kiezen. We gaan dus voor het dagmenu. Voor- en hoofdgerecht volgen elkaar snel op, maar het toetje laat maar op zich wachten. Als ik het de serveerster vraag, begint ze hard te lachen. Toetje met chocola? Wat wij gelezen hebben in het Spaans, een woord dat op chocola lijkt, ging over de pastasaus met hazelnoten....foutje!

Vrijdag 11 maart Puerto Maldonado - Tambopata National Reserve

Vandaag begint ons jungle avontuur. Poncho's aan en op zoek naar een brommertaxi die ons naar het boekingsbureau brengt, de verzamelplaats. Waar ze normaal voorbij komen scheuren terwijl je ze niet nodig hebt, kunnen we er nu niet direct eentje vinden. Dan maar even doorlopen door de nattigheid. Op de hoofdweg rijden er genoeg, die houden we aan en laten ons voor 0,75 euro bij het bureau brengen. We slaan nog voorraadje chips en drankjes in en dan vertrekken we richting de haven met onze gids. De groep is groter dan ons gisteravond verteld is, totaal 10 man ipv de aangegeven 5 man. Het zijn 4 Duitsers en 4 Peruanen. De tocht over het water is prachtig, heel veel groen. Het water is een stuk rustiger dan gisteren. Blijkbaar heeft het weer in de bergen van Cusco, 500 km verderop, veel impact op de rivier. Grote delen van de oevers zijn afgebrokkeld, elk jaar verbreedt de rivier een paar meter. Aan oeverversterking doen ze hier niet. Geen beginnen aan denk ik met die kilometers rivier. Bij de lodge aangekomen krijgen we de sleutel van een twee onder 1 kap bungalow met hangmat op de veranda, fijn! Het ligt heerlijk tussen de bomen, hier kunnen we wel lekker ontspannen. Het eerste op ons programma is een tochtje door de jungle vlakbij de lodge. We moeten kaplaarzen aan want er ligt hier overal blubber door de recente regenval. We zijn net onderweg, schrikken we ons suf. Hoop gescharrel in de bosjes, komt er ineens een klein wild zwijn aangelopen. Blijkt het huisdier van de lodge te zijn, Pancha. Die volgt ons een heel stuk de jungle in en komt lekker tegen onze benen aan staan kroelen. Gek beest! Onze gids Carlos is zelf weg van flora en fauna en weet er veel over te vertellen. Dan komen we aan bij een klein holletje, vlakbij een boom. Hier woont een tarantula...gaaf! Hij gaat voorzichtig met een stokje het holletje in en dan komt ineens de spin eruit gekropen. Een cm of 10 is het lijfje en dan komen nog de harige poten. Na de lunch is het tijd voor Monkey Island. Een eiland waar ze jaren geleden geredde apen uit handen van handelaren, entertainers etc zijn gaan uitzetten, die nu volledig in het wild leven op het eiland. Er zitten enorm veel muggen hier, we smeren ons suf maar er wordt gewoon doorheen geprikt. Het eiland ligt vol modder en dus alleen begaanbaar met rubber laarzen. Dankzij Carlos zien we van alles. Zoals een slang die een kikker te pakken heeft. En ik krijg de kans om een tarantula z'n holletje uit te laten komen, Sanne de spinnenfluisteraar. Maar de apen lijken vandaag niet te vinden. Het fruit dat we mee hebben leggen we ergens voor ze neer en we lopen weer richting de boot. Als we bijna bij de boot zijn verschijnen er ineens een paar capucijneraapjes. We hebben geen fruit meer maar op koek zouden ze ook gesteld zijn. Ik kijk in onze rugzak en vind er nog een Nederlandse kruidkoek. Eens kijken of ze die lekker vinden. Ik mag het eerste stukje koek geven. De aap pakt het heel rustig zo uit m'n hand en klimt een paar takken hoger om rustig het stuk koek op te eten. Daarna is Aad aan de beurt om een stuk koek te geven aan een andere aap. Te schattig en leuk hoe ze dit zo met smaak op zitten te eten. Terug bij de lodge kruipen we in de hangmat om even lekker te ontspannen. Als de avond net is gevallen is het tijd voor een tocht met de boot langs de oevers, op zoek naar kaaimannen. Onze gids gebruikt een spotlight om ze te spotten. Op een gegeven moment spot hij er eentje en voor we het weten heeft hij hem als een ware crocodile hunter zo uit het water gegrepen. Het is een kleintje van 1 meter. Hij heeft 1 hand achter z'n koppie en met z'n andere hand houdt hij de staart in bedwang. We kunnen hem aanraken, de bovenkant is heel hard en z'n buik is heel zacht. Apart om zo van dichtbij, in het wild te zien. We spotten er later nog eentje maar die ligt te ver weg en duikt vrij snel weer onder. De Peruanen op onze boot beginnen we ons steeds meer aan te ergeren. Constant selfies maken met echt alles wat ze zien en ze praten keihard waardoor de kans om iets te spotten klein is. Mijn blik naar hen zal ongetwijfeld boekdelen spreken ;-).

Zaterdag 12 maart Tambopata National Reserve

We hebben een vroege start vandaag. Om vier uur staan we op om naar Sandoval Lake te gaan. De boot moet varen tegen de stroom in. Kost aardig wat kracht en moeite. Daarna volgt een tocht van 5 km door de blubber met onze rubber laarzen aan. Alleen wisten we dat op dat moment nog niet. Eerst moeten we nog een checkpoint langs voordat de mega blubber power race echt kan beginnen. De Peruanen zijn vooral erg druk met het fotograferen van zichzelf met elk bord of bijzonder plantje dat ze tegen komen. We lachen ons suf. Een van die gasten smeert elke Tour een ander kleurtje smurrie op z'n gezicht, soort oorlogsstrepen, matchend met z'n outfit. Haartjes strak gekamt de blubber in. Na onze tocht door de blubber, komen we aan bij de rand van het meer. Hier spoelen we onze laarzen af en stappen in een roeiboot. We varen het hele meer rond op zoek naar dieren. En we zien er een hoop. In het bos eerst nog een tarantula, vervolgens een kleine kaaiman van 1,5 meter. Papegaaien, stinky birds en zo nog wat vogels. Net voordat we een stop hebben bij een familie die aan het meer woont, zien we otters. Zes jonge otters die samen vis aan het vangen zijn. De koppies steken lekker uit het water. Af en toe springen ze nog eens wat uit het water. En ze maken een brullend geluid, lijken wel zeehonden. Als kers op de taart, kruipen ze het water uit, bovenop een omgevallen boom die over het meer heen hangt. Daar gaan ze lekker liggen zonnen. Fantastische beesten om te zien. Daarna zien we nog wat stinky birds, een grote zwarte kaaiman, vlinders die van de klei zitten te snoepen, een slangvogel, een schildpad en een paar rode brulapen die fruit uit de bomen eten. Na alle dieren varen we rustig terug naar de rand van het meer. Om vervolgens weer 5 km door de blubber terug te lopen. Het is lekker warm geworden dus het is inmiddels wat pittiger om terug te lopen. Onze boot is er nog niet als we de rivier weer bereiken, dus we wachten rustig af. De rest van de middag is er geen programma dus we kruipen fijn in de hangmat voor een beetje ontspanning. De avond wordt afgesloten met een night walk in de jungle. Maar op een grote slak, tarantula en paar kleine spinnetjes na, was dat niet heel erg spectaculair verder.

Zondag 13 maart Tambopata National Reserve

Het is de dag van de sportieve activiteiten. We beginnen met vissen. Iedereen de boot in. We lijken compleet en vertrekken. Blijkt de ene overgebleven Peruaan ook nog mee te gaan vissen. Staat mister Bean, daar lijkt hij sprekend op alleen paar kilo zwaarder, daar druk te zwaaien met z'n armen dat hij ook nog mee moet. Aangezien hij optrok met de Peruanen en geen woord Engels spreekt, had niemand echt contact met hem en miste hem ook niet. Zelfs de gids vergat hem. Best lullig! Peruaan ook ingeladen en op naar de beekjes om te vissen. Een Duits meisje uit de groep heeft vrij snel beet, een klein visje. Vervolgens een Duitse jongen een groter exemplaar. Een roofvis met tanden, familie van de piranha. Verder vangen we in de beek niet zoveel dus we gaan naar een andere plek. Ik ben niet zo van het vissen en Aad al helemaal niet, dus het geduld opbrengen is al lastig zat. Er is wel steeds gerommel aan de haak, maar dat zijn vissen die heel subtiel het vlees eraf eten. Totdat ik ineens een enorme ruk voel aan m'n hengel, ik heb beet. Ik probeer de vis in de boot te trekken maar hij is zo groot en zwaar dat dit niet lukt. De lijn breekt af en de vis valt met haak en al terug in het water. Arme vis. Die zien we niet meer terug. Met een oogst van twee visjes gaan we terug met de boot naar de lodge. Onderweg worden ze door de gids gedood en schoongemaakt. Na wat rust is het tijd voor het kajakken. Allemaal een zwemvest aan, peddel pakken en de boot in. Alle kajaks worden achter elkaar vast gebonden en stroomopwaarts gebracht. Daar stappen Aad en ik de kano in. Mister Bean doet een poging in de eenpersoons kano maar ligt al na een paar seconden om in het water. Wij hebben een goed tempo te pakken en gaan als een speer. Aad wil wel even een wedstrijdje doen met de Duitse jongen en meisje die als een van de eerste gestart waren. We kanoën ons suf, Aad geeft nog een paar uitingen van kracht in de vorm van een paar brullen. We komen een paar seconden later dan de Duitsers aan. Dat was lachen zeg! Goed teamwork! Na de lunch is het tijd voor de canopy walk en zipline. Twee hangbruggen boven de toppen van de bomen. En twee staaldraden waar je aan kunt hangen in een tuigje en tussen de bomen door kunt slingeren. Ik heb dit tien jaar terug gedaan in Costa Rica. En Aad nog nooit. Toch had ik weer een beetje de bibbers om de toren op te klimmen en over de hangbruggen te gaan met m'n hoogtevrees. Aad heeft ogenschijnlijk nergens last van, gelukkig maar! Ik ga als eerste van ons tweeën. Eerste paar seconden zijn even eng maar daarna is het fantastisch. Ik kan nog net op tijd remmen, dat gaat niet zo soepel. Wou niet te snel afremmen aangezien mister Bean, de pechvogel, halverwege bleef hangen omdat hij te snel vaart minderde. Ik ben net losgemaakt, daar komt Aad aan met een sneltreinvaart. Hij hangt op het einde van de kabel goed aan de rem waardoor het gewoon begint te vonken. Dit lijkt niet zo heel verantwoord met een karabijn die half doorgebrand is. De blik op Aad z'n gezicht is onbetaalbaar. Die vond het zip linen echt fantastisch. Vervolgens gaan we nog een keer, nu een Iangere kabel. Ik ga weer eerst. Nu vlotter en minder bibberend, ook deze is fantastisch. Ik kan nog net op tijd remmen en gids Carlos maakt me los. Na een paar groepsgenoten komt Aad aan met een noodgang. Blijkbaar werkt z'n rem niet omdat die bovenop het katrol zat, blijkt later. En hij knalt zo vol het plateau op. De gids, die niet gezekerd is, vangt hem goed op. Bijna op een boom geklapt...oeps! Maar ook dit vond hij, aan z'n koppie en reactie te zien, fantastisch. Na deze sportieve dag houden we het bij deze warmte even voor gezien, halen een biertje en gaan lekker bij het zwembad liggen. Beetje kletsen met een van de gidsen en een Belgisch meisje dat ook in de lodge slaapt. We bekijken de zonsondergang vanaf het water. Na het eten praten we met de twee Duitse jongens, die nog even wat spookverhalen vertellen over de Inca trail. Hun gids heeft hen van alles verteld. Ben blij dat ik dat allemaal niet wist toen we daar waren, ik had geen oog meer dicht gedaan. We drinken nog wat met de jongens, ik neem een cocktail, de Anaconda. Dat is het meeste wat ik van dat dier te zien krijg hier. Heerlijk drankje met De vrucht maracuja....mmm!