Zon maakt plaats voor regen: thuis

Donderdag 08/09/2011 Santiago --> Baracoa

We gaan weer eens vroeg op om de bus te halen. Het is een behoorlijk stuk lopen en we hebben een beetje haast. We hebben flink de pas erin. De stoepen zijn vol met Cubanen die op de bus staan te wachten. We kunnen er bijna niet door met onze koffers. Er gaat ook echt niemand opzij dus af en toe bots ik tegen iemand aan...het is effe niet anders. Maar de mensen hier doen alles voor een plekje in de bus dus ook het gewoon blijven staan waar ze staan.

Bij het busstation zijn ook Sharon en Michal en de import ozzies. We gaan met z'n allen de bus in. Een hele rit weer van 5,5 uur waarin veel gestopt wordt door de chauffeurs om hun eigen boodschappen langs de weg te halen. De hele bus is op ze aan het wachten terwijl ze bananen, sinaasappels, avocado's en deuren inladen maar het lijkt geen Cubaan te deren. Hoe dichter we bij de natuur komen hoe primitiever het wordt. Hele armzalige huisjes in the middle of nowhere. We komen maar echt mondjesmaat wat huizen tegen. We weggetjes worden bochtiger, de omgeving groener en dan komt de oceaan in zicht...wat is dit mooi! We stoppen nog een laatste keer bij een huis, waar weer van alles wordt verkocht zoals fruit en chocolade. We mogen bij dit huis even plassen. Wat primitief, een houten huisje in de tuin met daarin een vierkante houten doos boven een gat...jakkes! Ben blij dat wij niet zo hoeven te leven.

De aankomst in Baracoa is weer een drukte van jewelste. De hele uitgang is geblokkeerd door bicitaxi's en casa-eigenaren. Ze steken zelfs hun armen door de gaten van de muren waardoor ze foto's laten zien. We zijn moe, hebben honger en hebben hier echt geen zin in. Het nee zeggen heeft geen zin, ze blijven het proberen. We gaan demonstratief zitten voor het busstation en uitgebreid op de kaart kijken. Als we weer opstaan rijden een aantal fietstaxi's en een man op zijn eigen fiets, met ons mee. We lopen in de warmte met onze tassen samen met Robert en de Israeli door de straten. Af en toe een nee dank je roepend en zeggend 'we hebben zelf een casa' druipen ze 1 voor 1 af. Behalve de man op de fiets, die is erg volhardend maar niet op een vervelende manier. Sander praat honderduit met hem, hij zegt tegen hem dat hij ook een casa heeft in Rotterdam voor 15 CUC ;-). De man moet er hartelijk om lachen en fluistert in zijn oor 'als de regering hier verandert en ik vrij ben om te gaan dan kom ik naar jouw casa'. We besluiten om met de man mee te gaan. Hij rekent maar 10 CUC en we kunnen eerst kijken dus een groot risico loop je niet.

Als we aankomen bij het casa (met de meiden en met Jess, een ozzie die we ook kennen uit de bus) worden we heel hartelijk ontvangen. We bekijken de kamer en we vinden het top. We krijgen allemaal sinaasappelsap en moeten vooral lekker gaan zitten. Ookal zitten de Israeli niet in onze casa, ook zij zijn van harte welkom. De vrouw van de man (Ileana en Guillermo) vertelt dat ze ook op het busstation was maar dat we niet naar haar wilden luisteren en dat we hebben gezegd dat ze weg moest gaan. Het is zo'n lieve vrouw, we schamen ons echt kapot! We leggen uit dat na 5,5 uur bus en vroeg opstaan je niet zit te wachten op een horde casa-eigenaren die als vliegen op je afkomen. Ze zegt dat ze het wel begrijpt. We excuseren ons nogmaals voor ons gedrag, arme vrouw! Dat wordt een flinke fooi straks ;-). We hebben allemaal vuile kleding (5 man) en Ileana zegt dat ze alles voor ons gaat wassen. Wat het kost? Wat wij willen geven. Te bizar weer gewoon! We kletsen nog wat en gaan dan met z'n allen naar het strand. Het is vlakbij de Malecon van Baracoa en ons casa. Zwart zand met veel stenen, kokosnoten en kippen. Krottige huisjes en best veel vuilnis. Zo zonde! Alles wordt zo verschrikkelijk verwaarloosd, het is echt heel erg om dat te zien.

Na het beetje liggen en plonsen lopen we naar een barretje waar het vermoedelijke kruis van Columbus staat. Een roodbruin geverfd ding wat helemaal afbladdert. Niet heel bijzonder en eerlijk gezegd geloof ik het ook niet zo dat dit het ECHTE kruis is.
Als we thuiskomen staat er muziek aan. Ik swing er een beetje op. Ileana ziet dat en begint te salsadansen. Voor ik het weet staan we met z'n allen in de huiskamer te dansen. Die Guillermo met zijn zwembroek aan en kookschort voor, lekker soepel die heupen :-). Lach me suf, kan helemaal niet dansen met pasjes maar dat losdraaien met de heupe en schudden met het bovenlijf dat lukt prima. We gaan eten op het dakterras. Echt een feestmaal waar ze heel erg hun best op hebben gedaan. Veel te veel voor 3 personen. Ze denken echt dat we verhongeren ofzo. Als we klaar zijn zeg Guillermo 'je hebt niks op, is het wel lekker'. Nou moe...we zitten hier allemaal met een hele opgezette buik van het eten...haha! We laten onze buikjes zien en dan is het wel oke geloof ik ;-).

We gaan met z'n allen wat drinken op het pleintje. Er is niet zo heel veel aan barretjes. Je zit gewoon midden op straat...grappig. Daarna nog even een bezoekje aan een soort openlucht discotheek bovenop de berg. Dat zijn aardig wat treden! Moe maar voldaan van een superdag gaan we slapen.

Vrijdag 09/09/2011 Baracoa

We staan weer bijtijds op omdat we op excursie gaan. Een hiking gebeuren in het El Yunque National Park. Heb ik uitgezocht, wou wat actiefs doen hier in de natuur. Iedereen doet er aan mee, dus dat is leuk. We worden opgehaald door een busje die ons naar het begin van het park brengt. Daar staat een Spaanstalige gids ons op te wachten. Prachtige meren hier en volop groen, het is echt een ansichtkaart af en toe. We gaan op pad. We zijn met een mannetje of 10 dus best veel. Er zijn er een paar volop aan het kletsen maar ik wil de natuurgeluiden horen dus ik ga voorop. We krijgen onderweg nog wat uitleg over de flora en fauna. Een Cubaanse die meedoet aan de tour vertaalt het een en ander voor ons. Dan moeten we een riviertje oversteken vol met stenen. We hebben geen waterschoenen dus dat wordt met blote voeten over de keitjes...au! We hebben ook allemaal onze waardevolle spullen bij ons..dus dat is niet heel handig. Ben bang om te vallen in het water met mijn ipodje, paspoort en camera. Lijkt me beetje jammer. Dus loop extra voorzichtig. Gelukkig komt de gids letterlijk een handje helpen en met zijn hulp ben ik zo aan de overkant. We beginnen aan onze echte hikingtour. Eerst nog een behoorlijk vlak stuk door het bos. We komen een aantal koeien en geiten tegen die hier lekker liggen of aan het schooieren zijn. Wat een klim zo naar boven. Bloedje heet en heel erg stijl. Ik moet steeds effe stoppen en puffen. Behoorlijk heftig zo! We komen bij het officiele stoppunt. Wat een uitzichten al, zo prachtig! We kunnen hier fruit eten en even op adem komen. De gids wil dat ik voorop ga lopen zodat ik het tempo kan aangeven. Prima plan, graag zelfs! Dus de tocht vervolgen we plakkend en puffend naar boven. Maar wat is het dat waard. We hebben uitzicht over het hele park en de oceaan. Wat mooi dit!! Weer een ansichtkaart zo mooi. We kijken rustig om ons heen en lopen dan weer terug naar beneden. De jongens zijn achterin lekker aan het klooien. Sander valt nog effe omdat een handvat van een provisorische trapleuning loslaat...helaas heb ik dat plaatje dan weer gemist ;-). De beloning van onze 4 uur durende hike is een duik in het oh zo heldere water...super! Na het dobberen gaan we nog naar een huisje wat hier staat. Deze mensen wonen zeer primitief...niet gewoon! Ze maken hier chocolade en chips van een soort fruit dat ze hier vinden. We mogen alles proeven...lekker! De kippen en eenden lopen gewoon door het huis heen. Grappig.

Als we thuis komen is iedereen uitgevloerd. Sander en ik gaan nog eventjes samen lopen over de Malecon. Dan is het etenstijd. Alle meiden eten bij ons mee, dus dat is gezellig. Na het eten nog een potje Monopoly. Maar het is een mini-spel dus niet zo praktisch in het half donker. Je kunt bijna niets lezen. Als er ook nog een briesje opkomt en iedereen bijna in slaap valt, houden we het voor gezien.

Zaterdag 10/09/2011 Baracoa --> Santiago

Voordat we met de bus gaan hebben Sander en ik nog wat taken. Wat te eten en drinken halen voor de lange tocht (we gaan in Santiago gelijk door richting Varadero) en bezoekje brengen aan de bank. Vreemde constructies hier bij de bank. Gelukkig staat er geen rij maar Sander moet nog even buiten wachten van de bewaker. Blijkbaar totdat er weer iemand naar buiten komt? Het is echt een bijzonder gezicht. Allemaal bureaus bovenop elkaar van gewone medewerkers, een paar balie's en de klanten zitten daar een beetje tussen. Bankzaken en privacy hebben ze hier niet van gehoord. De man moet een paspoort hebben en weten waar we slapen. Lekkere vragen. Dat hebben we nog niet eerder hoeven zeggen dus een beetje vreemd is het wel. Ik weet de straatnaam en de naam van het casa niet. Gelukkig weet ik wel de namen en is het hier klein dus ze kennen elkaar allemaal. Dus we krijgen ons geld en kunnen gaan.

In ons casa zit iedereen druk te kwebbelen. We praten nog met Ileana over de toestand hier. Ze legt uit wat ze allemaal moet betalen voor het hebben van een casa. Ze betalen een vast bedrag van 200 CUC per maand (160 euro) per kamer ongeacht of je klanten hebt of niet. Daarnaast moeten ze aan het einde van het jaar 63% van de omzet afdragen. Aangezien een gemiddeld casa 15 tot 20 CUC (12 - 16 euro) kost, houden ze daar dus zo'n 5 euro per nacht aan over. Maar dan moet je 30 nachten slapers hebben om die vaste kosten te dekken anders kost het je geld. Dat is toch idioot? Dus ze verkopen graag ontbijtjes en diners zodat ze daar wat geld op kunnen verdienen. Die verdiensten hoeven ze niet op te geven. Nu snappen we ook weer meer de wanhoop van de mensen hier om je een casa aan te smeren. We kletsen nog wat. Guillermo haalt ondertussen twee fietstaxi's om ons naar het station te brengen. De Israeli blijven nog paar nachtjes hier en wij gaan weer richting vliegveld. We geven ze een dikke knuffel, een hoop fooi en maken nog een foto. Guillermo fiets ons achterna naar het station en vraagt ons of wij nog even willen helpen om mensen te zoeken voor de komende nachten. We spreken een Engels stel aan die erg enthousiast lijken. Ze vinden het fijn dat ze een aanbeveling krijgen van ons. Ze nemen de kamer. We roepen Guillermo, die is helemaal blij. We krijgen nog een enorme dikke knuffel en dan gaan we de bus in. Slingerdeslang richting Santiago. Volop stoppen onderweg, Sander en Robert doen nog een weddenschap hoe vaak ie zal stoppen maar na een uur hebben beiden al verloren. Aankomst in Santiago is weer chaotisch. Gelukkig kunnen wij ff binnenblijven want we moeten onze kaartjes voor de verdere toch regelen. We eten wat bij de restauratie van het busstation en dan gaan we de nachtbus in.

Zondag 11/09/2011 Santiago --> Varadero

De hele nacht in de bus is best een beetje heftig. Je probeert te slapen maar echt lukken wil het niet. Bij de stop voor het ontbijt is er nergens ontbijt te krijgen behalve hele vlezige broodjes. Gelukkig hebben wij onze voorraad koekjes, chips en sultana's dus wij komen de ochtend nog wel even door. Als we aankomen in Varadero zijn we zo gaar als een klontje. Wat wil je met 15 uur in de bus!
Maar goed, dat mag de pret niet drukken. We orienteren ons even en gaan dan aan de wandel. We vinden een restaurantje waar we neerploffen voor wat ontbijt. Het is nog vroeg dus alle tijd om naar een casa te zoeken. Sander en ik zouden eerst richting resort gaan maar nu we een paar kansloze types hier zien lopen met hun bandjes zijn we definitief van het idee afgestapt. Wij gaan op zoek naar een casa. Robert weet nog niet wat hij wil doen maar zal wel in een resort eindigen. Wij vinden niet zo snel een casa dus belanden bij een normaa 2* hotel, een straat van de zee af. Dit is best relaxed voor een nachtje. We droppen onze spullen en gaan richting strand. Het is best druk vandaag, zondag. Dus volop Cubanen. Maar dat vinden wij juist leuk, dus hop met de geit. Prachtige witte stranden met een helblauwe zee en palmbomen...heerlijk! Een klein paradijsje om zo te zien. De luierstand kan gaan beginnen. Het is volop heet direct in de zon dus ik blijf lekker onder mijn parasol naar de zee turen....heerlijk dit relaxen!

Maandag 12/09/2011 Varadero

We hebben weer een dagje wit zand voor de boeg. Maar voordat het zover is gaan we eerst op zoek naar een casa. We stoppen bij een aantal maar of we vinden de kamers niet relaxed of het is veel te duur voor een casa. Ze vragen hier 30 CUC. Dat is niet veel geld (24 euro) maar voor Cubaanse begrippen overdreven duur. Dus wij gaan nog verder zoeken. We vinden er eentje een paar straten van het strand af. Prima kamer, aardige vrouw en een lieve hond. Dus dat gaan we doen. Voor 20 CUC slapen (na afdingen van Sander) is helemaal top. Op het strand is geen bedje te krijgen. Ze staan opgestapeld en vastgeketend dus het wordt een dagje op de handdoek in het zand. Niet mijn favo bezigheid maar ik ga niet zeuren hier in het paradijsje. Ook vandaag is het schaduw voor mij en af en toe een plons in het heldere water. Het is niet koud maar ook niet heel warm, je koelt er lekker van af. 's Avonds na het eten spreken we af met Robert voor een drankje. Er is niet zoveel te beleven hier qua livemusic. Alles gebeurt hier zo ongeveer in de resorts dus dat is jammer. We belanden bij een buiten kroegje waar een man staat mee te zingen met een bandje. Beetje jammer maar dit komt het meeste in de buurt van live muziek...haha. Er komt een Ozzie meisje nog wat tips vragen voor Cuba. Haar doel...strand. Kan ze beter hier blijven!

Dinsdag 13/09/2011 Varadero

We gaan wederom naar het strand. We kiezen vandaag voor een ander stukje, net voor een restaurantje. Is wel handig als je koude drankjes wil. Gelukkig weer een bedje en schaduw dus het slapen, lezen en relaxen kan beginnen. Robert komt er ook bij liggen. Hij was klaar met zijn resort en heeft ons hotel van de eerste nacht geboekt. Af en toe kletsen we wat en plonzen we wat, rustig aan. We willen wat eten. Het restaurantje heeft snackbar op de gevel staan maar er is geen snack te krijgen. Alleen kreeft en garnalen. Wij willen alleen patatjes en een broodje ofzo maar dat heeft deze snackbar niet. Typisch Cuba ;-). Sander en ik gaan op pad voor wat te eten, Robert past op de spullen. We lopen langs een man/vrouw, geslacht onduidelijk, in een vervallen huisje. De persoon is heel vriendelijk en we zeggen vrolijk gedag terug. Triest om weer te zien. Alles wordt hier in Varadero weggemoffeld. Het is geen echt Cuba. Amper zwerfhonden (liepen echt lang te zoeken waar we de ham van het ontbijt kwijt konden), geen bedelaars en een enkele zwerver. Ook de pesowinkeltjes van de Cubanen zijn hier niet te vinden. Een fantasiewereld die geen Cuba mag heten. We eten wat bij de Cubaanse Mac, El Rapido. De restaurantjes serveren nu geen simpele maaltijden als brood en patat, dus dan maar dit. Weer terug naar ons bedje. Effe Yahtzeeen en tot de zonsondergang blijven zitten. Dit was het laatste dagje strand! In de avond gaan we eten bij een Chinees, zonder Chinees eten. Best wel weer lekker zo. De service is bijzonder goed. Als ik flauw word in mijn hoofd en bijna van mijn stokje ga, komen ze met een ijszak aan. Het avondeten wordt afgesloten met een roos. Die Sander aan mij mag geven. Wel beetje gekke situatie met twee mannen en 1 vrouw aan tafel..wie geeft wie de roos ;-)

Woensdag 14/09/2011 Varadero --> Amsterdam

Het is tijd om te gaan vertrekken uit dit bijzondere land. We hadden hier nog wel even kunnen blijven, niet in Varadero, maar wel in Cuba. We ruimen onze tassen op. Alles wat we niet meer nodig hebben of mee terug willen nemen stoppen we in een tasje. Mijn birckenstocks zijn wel een beetje klaar en San zijn stinkgympen ook. Dus alles bij elkaar en richting de man/vrouw van gisteren. We denken dat het een vrouw is maar zijn nog steeds niet zeker. We worden heel hartelijk onthaald. We moeten vooral binnenkomen. Het stinkt er naar pis maar we doen net of we het niet ruiken. Als ze ons maar niet gaat knuffelen straks als bedankje. Haar huis staat echt op instorten en er staat weinig tot niets in. Heel triest. Ze is enorm dankbaar voor alle spullen die we geven. Ze vraagt of we nog even gedag komen zeggen als we echt richting vliegveld gaan. Dat doen we! We hebben nog een paar taakjes, halen dan onze koffers. Ik bedenk me dat ik nog een paraplu heb. Dus die zoek ik op en brengen we ook nog naar het vrouwtje. Samen met een biljet van 5 CUC wat ze zo ongeveer heel dankbaar kust. Het is echt tijd om te gaan. San dingt af op een taxi (echt onze laatste centen). De taxi is wederom een Lada. Oud vrakkig ding. De raampjes staan half open maar mogen van mij wel helemaal open. Dat kan maar dan moeten we even stoppen. Meneer pakt een baco en draait dan de raampjes naar beneden.,..zo is Cuba ;-) Op het vliegveld vind ik het nog ff spannend....worden we eruit gehaald met onze sigaren? We vervoeren vier illegaal verkregen dozen...spannend! Gelukkig...we redden het door de douane heen. Na een kort vluchtje richting Cancun en een uurtje daar wachten, gaan we richting Amsterdam.

Donderdag 15/09/2011 Amsterdam

Een vrij goeie nacht achter de rug maar wel gebroken. Nu nog de NL douane door met de sigaren. Sander en ik mogen gelukkig doorlopen, Robert wordt nog even tegen gehouden en zijn tas gaat door de scan. Gelukkig dat ik niet op het laatste moment hem mijn sigaren nog had gegeven. We nemen afscheid en San en ik gaan richting Rotterdam.

Wat was dit een bijzondere vakantie, met een hoop mooie maar ook nare dingen. Cuba, we zullen je niet vergeten!

P.S.: foto's volgen nog, hou je mail maar in de gaten ;-)